جیمز ریچ در سفرنامه اش (رِحله ریج) در یک جمله نوشته است: به عقیده من بنای پاسارگاد آرامگاه برترین، درخشان‌ترین و جذاب‌ترین فرمانروای مشرق زمین یعنی کوروش است.

آنهایی که زندگی کردن بلد نیستند، یا زندگی‌شان دزدیده شده، درباره زندگی زیاد می‌نویسند و نصیحت می‌کنند.

علاوه بر کشور چین که راهبرد اقتصادی را همواره در این سال‌ها مبنای عمل قرار داده است‌، عربستان سعودی نیز مسیر حرکت خود را همراستا با توسعه این شاهراه قرار داده است.

توافق ایران و عربستان در پکن به این معنا است که ریاض از آن رویکرد حداکثری خود فاصله گرفته و ترجیح داد در شرایط کنونی، به همین موضوع احیای روابط دیپلماتیک رضایت دهد و مسائل و اختلاف‌های دیگر به آینده موکول شود.

عامل اصلی پیروزی انقلاب اسلامی اکنون دقیقا پاشنه آشیل معارضان نظام برآمده از این انقلاب محسوب می‌شود

یک راه چاره، «خوددگرگون‌سازی» است و پیش از آن، «خودپذیری» نخستین مرحله در فرآیند خوددگرگون‌سازی است

شاید فوتبال راه نجات عربستان نباشد اما به نظر می‌رسد مُسهلی مقطعی برای انسداد سیاسی یا به عبارتی دیگر خشکی مزاج این کشور باشد تا برای مدتی تسکین‌آمیز ظاهر شود.

دخالت‌های بی‌امان دولت‌های روس و انگلیس که ایران را عملا به مستعمراتی برای این کشورها بدل کرده بود برای جامعه زمانه امیر هم به نحوی تشریح می‌شد که گویی روسیه چون «دایه مهربان‌تر از مادر» هر کاری انجام داده به نفع ملت بوده و کسی هم نباید در این حوزه انتقادی داشته باشد.

دو دسته سوگوار در این مملکت هست. آنها که خودشان را چنان کوچک و بی‌فایده می‌پندارند که جسارت تفکر و عمل را به کلی از دست داده‌اند و دسته دوم، که ژست روشنفکری‌شان چشم در می‌آورد.

خیلی از معترضان، به شاخ‌های ادبی-هنری، رسانه‌ای، سیاسی و ورزشی که اکنون بر سر رهبری اپوزسیون مجازی جمهوری اسلامی رقابت‌ دارند به چشم سرکرده وقت مجاهدین خلق نگاه نمی‌کنند و حتی به آن‌ها حق می‌دهند که خواستار حمایت رهبران غربی از جنبش‌شان باشند؛ شبیه ایرانی‌هایی که چند روز پیش از بایدن خواستند مرگ برجام را رسما اعلام کند