اقلیتی که برهوت می‌زاید

«لودویگ فن میزس» اقتصاددان و اندیشمند مکتب اتریش در اثر معروفش «لیبرالیسم» می‌نویسد: یک اقلیت حتی اگر نیروهای زبده‌تر و نیرومند‌تر داشته باشد بعید است در بلندمدت بتواند خود را برابر اکثریت حفظ کند. اکثریت را فقط با اسلحه فکری می‌توان به دست آورد نه زور.

این عبارت سال‌ها خلاصه‌ی رخداد‌های ایران بوده است. اقلیتی خودعقل‌کل‌بین که از وعده ساختن ماورای جهان ‍‍پیش‌رو به هیچ وجه کوتاه نمی‌آید، راه افتاد و درباره‌ی مدیریت آب، سدسازی، اقتصاد، هنر، ورزش و سیاست خارجی و … تصمیم‌گیری کرد؛ اقلیتی که حالا که از عهده جمع کردن نتایج نابخردی‌هایش برنمی‌آید.

اقلیت که سال‌ها فقط به منافع گعده‌ای اندیشیده و آن را توجیه کرده، نه‌فقط قادر نیست دلایل فکری و توضیحات منطقی برای عملکرد‌هایش بیان کند بلکه حتی جسارت اعتراف به اشتباه و خطا را هم ندارد. او نمی‌تواند بپذیرد که بدبختی امروز حاصل اشتباهاتی است که جریان طبیعی زندگی را معکوس کرده‌اند، صنایع آب‌بر را به منطقه‌ی کویری برده‌ و در آنجا جمعیت و توقعی نامتعادل ایجاد کرده‌است.

این اقلیت درک نمی‌کند در وضعیت کنونی اگر شهیدسازی شود، اعتراضات دیگر به راحتی قابل جمع‌کردن نیست؛ آن ‌هم شهیدانی که کشاورزند و بی‌دفاع، مظلوم‌اند و غم نان دارند.

بیایید به یکی از خشک‌ترین سرزمین‌های آمریکا برویم. ایالت نوادا منطقه‌ای بیابانی و گرم با بارندگی بسیار کم و چند چشمه محدود است.  احتمالا اگر دست اقلیت بود به فکرش می‌رسید آب را از سایر ایالت‌ها به نوادا بیاورد و آنجا برنج‌کاری راه بیاندازد. اما این اتفاق نیافتاد و حالا بزرگترین شهر نوادا سالانه بیش از چند برابر تولید ناخالص داخلی ایران پول درمی‌آورد.

آقای عقل سلیم بر خلاف آقای اقلیت حکم می‌کند اصفهان نیز پایتخت هنر، فرهنگ و گردشگری ایران باشد و صنایع و کشاورزی هم به مناطق مناسب‌تری انتقال یابند. این ایده می‌تواند چیزی باشد برای گفتگو، آرمانی باشد برای مبارزه و متخصصان می‌توانند در مورد آن بحث کنند یا درباره‌ی چگونگی اجرایش به اقلیت راهکار بدهند. البته اگر غیرخودی به حساب نیایند.