پاتک به «می‌تو»های دوربین‌دار؛ حکایت چوب و گربه؟

دو سال بعد از راه افتادن موج بزرگ «می تو» (mee to)  در فضای مجازی که به دنبال گشایش پرونده موسوم به «کیوان امام»، قربانیان آزار یا تجاوز جنسی به بیان تجربه‌های خود پرداختند و دست به افشاگری زدند تا پای چهره‌های مختلف سینمایی، هنری و … وسط بیاید، موجی تازه روی این بستر راه افتاده است.

در این موج، ۳۰۰ زن فعال در سینما و تلویزیون بیانیه‌ای را ضد خشونت علیه زنان در این عرصه امضا کردند که به واسطه حضور سلبریتی‌های زن در میان امضاکنندگان، سر و صدای زیادی به پا کرد.

یکی از اولین کسانی که بلافاصله ساز مخالف را نواخت، «چیستا یثربی» نویسنده و کارگردان تئاتر بود که در صفحه مجازی خود نوشت: یک مشت دروغگوی ترسوی موقعیت طلب؛ چطور اکنون جرات پیدا کرده‌اید ولی آن موقع به من گفتید خفه شو!

در میان مردهای سینمایی هم واکنش «رضا کیانیان» جالب توجه بود که اظهار داشت اکثریت مردان و زنان سینما جزو آزارگران و آزاردیدگان نیستند و باید قضیه در کمیته‌ای با اکثریت زنان بررسی شود.

در ادامه و با انتخاباتی مجازی بین زنان امضاکننده بیانیه، پایان هفته گذشته پنج نفر از سینمایی‌ها «کمیته مستقل» از خانه سینما را تشکیل دادند تا اتهامات «خشونت، آزار و باج گیری جنسی» از زنان سینمایی-تلویزیونی را پیگیری کند.

این اقدام هم بی‌واکنش نبود چنانکه «پولاد کیمیایی» پسر کارگردان معروف مدعی شد، مدعیان تجاوز و آزار جنسی، «ناخالصی» دارند و بعضی خودخواسته قربانی شده‌اند و اکنون نقش دختر مظلوم را بازی می‌کنند.

همزمان، روزنامه «جوان» در مطلبی به کمپین تازه‌پا حمله کرد و نوشت: چرا تاکنون هیچ کدام از این مدعیان از تعرض به خود شکایت نکرده؟  …کلیدزنندگان بیانیه بدشان نمی‌آمد این موضوع تبدیل به یک جنبش سراسری شود. …جامعه ما هنوز خالی از معنویت دینی نشده است.

با وجود انتقاداتی که از متولیان کمپین سینماگران زن در فضای مجازی و برخی رسانه‌ها مطرح است، در سوی مقابل تاختن به آن هم بسیار پرسش‌برانگیز شده و شائبه‌هایی را برانگیخته که آیا ارتباطی بین مخالفان و متهمان احتمالی پرونده‌های ادعایی اما بدون شاکی وجود دارد؟