ویروس خشونت مثل کرونا نمی‌کُشد، می‌سوزاند

مجمع عمومی سازمان ملل در ۱۵ ژوئن ۲۰۰۷، دوم اکتبر سالروز تولد «مهاتما گاندی» رهبر نامدار هند را با عنوان روز جهانی بدون خشونت نامگذاری کرد و طی یک قطعنامه سازمان ملل از تمام اعضا خواست تا این روز را به نحوی شایسته گرامی داشته و پیام عدم خشونت را از طریق آگاهی عمومی و سیستم آموزشی منتشر کنند.

دوم اکتبر در تقویم خورشیدی ما برابر دهم مهرماه است؛ روزی که امسال به صورت خاص خاطر ایرانیان از خشونت افسارگسیخته در خیابان‌ها زخمی کاری برداشته و حال کمتر کسی خوش است.

حدود یک هفته پیش بسیاری از رسانه‌ها به نقل از فارس نوشتند «در اعتراضات شهریورماه امسال بیش از ۶۰ آمبولانس تخریب شد و ۱۷ بانک به آتش کشیده شد و حدود ۶۰ نفر کشته شده اند.»؛ کشتگانی که هم از سمت معترضان به مرگ «مهسا امینی» بوده و هم از سوی نیروهای انتظامی و امنیتی و بسیجی‌ها.

در حالی که غرب کشور و کردستان وضعیتی نگران‌کننده دارد، روز جمعه گذشته سیستان و بلوچستان نیز درگیر آتشی شد که جان نزدیک به ۲۰ نفر را سوزاند و همه این‌ها یعنی کشور روزهایی پرخشونت و تلخ را سپری می‌کند.

به عبارتی این روزها که اپیدمی کرونا آمار کشتارش را بنابر آمار رسمی تک‌رقمی کرده، ویروس خشونت بی‌امان جان ستانده و خانواده‌ها را عزادار کرده و روح و روان میلیون‌ها نفر را سلاخی می‌کند و می‌سوزاند.

آنچه نگران‌کننده است اینکه شاید خیابان‌ها آرام شود اما ویروس خشونت در وجود بسیاری باقی می‌ماند که باید برای آن دنبال واکسن بود؛ واکسنی که واردکردنی نیست، با حرف و وعده هم ساخته نمی‌شود و باید برای به دست آوردنش جسارت اصلاح و عمل داشت.

نخستین گام برای تولید این واکسن گشودن باب گفت‌وگو و شنیدن حرف آحاد مردم و برآیند آن یعنی مطالبه توده‌ها است و گرنه ابری در آسمان پرغبار کشور پدیدار نخواهد تا با باران آشتی این دوقطبی سیاه را بشوید و درختان خشکیده امید را آبیاری کند؛ درختانی که با این اوضاع نه تنها بار و بری نخواهند داد بلکه با صاعقه‌های غیرمترقبه می‌توانند به هیزم آتشی سهمگین مبدل شوند.