کورید؟ کرید؟ مرگ ماهی‌گیر را نمی‌بینید؟

هر از چندگاه تصاویر و ویدئوهایی از وضعیت اسفناک ماهی‌گیران جنوب کشور از بوشهر تا چابهار در شبکه‌های اجتماعی انتشار می‌یابد که به خاطر گسترش صید ترال و فعالیت کف‌روب‌ها در آب‌های خلیج فارس و دریای عمان تنها منبع درآمد خود را از دست داده‌اند.

افزایش این نوع ماهی‌گیری صنعتی که در بسیاری از نقاط جهان به خاطر خشکاندن ریشه انواع آبزیان و ویرانی اکوسیستم ممنوع شده در حالی صورت می‌گیرد که انواع ماهی از سفره بسیاری از مردم ایران حذف شده است. ماهی‌گیرها اما سفره‌شان به کلی برچیده شده است.

به گزارش ایران مامن، سال ۹۴ بود که انتقادها از صید ترال و شوک برقی به انواع آبزیان برای صیدشان به طور جدی مطرح شد و نام چینی‌ها و کشتی‌هایشان که با مجوز صید، کف تا سطح آب‌های جنوب را جارو می‌کردند بر سر زبان‌ها افتاد. حالا بیشتر از آقازاده‌هایی صحبت می‌شود که با کسب مجوز، آب‌های جنوب و مردم کرانه‌اش را رو به نابودی می‌برند.

نیروی دریایی سپاه، قوه قضاییه، شیلات، مسئولان استانی و … بارها از برخورد با صیادان ترال و شناورهایشان خبر داده‌اند اما سوال اینجا است اگر همه مجوزهای ترال لغو و در این برخوردها شناورهای مذکور حتی به تعداد انگشتان دست مصادره می‌شد این ماجرا اینقدر ادامه می‌یافت؟

پاسخ باز هم در منافع اقتصادی فردی و گعده‌ای است که نمی‌گذارد بسیاری از گره‌های این کشور باز شود. در اوج اعتراضات هفت تپه شاهدیم که تعدادی از نمایندگان تهران راهی خوزستان شدند تا ضمن مانور کارآمدی و مردم‌داری پیش چشم مردم و دولت مشکلات نهایتا پنج هزار کارگر را که اعتصاب کرده‌بودند حل کنند.

مقصود بی‌اهمیت نشان دادن مصائب هفت تپه نیست اما باید گفت مظلوم‌تر از این کارگران، ده‌ها هزار ماهی‌گیری هستند که بدون هیچ تشکل جمعی و صنفی فریادشان به شبکه‌های اجتماعی محدود می‌شود و گرسنگی و فقر نفسشان را کنار قایق‌های در ساحل‌مانده می‌بُرد.