اجباری؛ بیست و چهاری

بعد از اینکه در سال ۱۳۰۴، یعنی نخست وزیری پهلوی اول نظام وظیفه اجباری شد نفر راهی سربازی می‌شد به طوری که گاه ۲سال تمام هیچ خبری به خانواده‌اش نمی‌رسید. اگر زنده می‌ماند به شهر و ولایتش برمی‌گشت و خیلی از ما این ماجرا را شنیده‌ایم.

به گزارش ایران مامن، اداره سرمایه انسانی سرباز ستاد کل نیروهای مسلح ۱۶مهرماه اطلاعیه داد که دوباره خدمت وظیفه ۲۴ماهه شده اما بسته به بومی یا غیربومی بودن و نیز محروم، عملیاتی یا امنیتی بودن منطقه خدمت، این مدت ممکن است تا ۱۷ماه کاهش یابد.

اکنون ایران در کنار کمتر از ۳۰ کشور جهان سربازیِ اجباری دارد. از جمع سودان، سومالی، گینه، بورکینافاسو و … فقط نام‌هایی چون اسرائیل و کره‌جنوبی سرشان به تنشان می‌ارزد؛ این دو هم اجباری را در کنار نیروهای داوطلب به کار می‌گیرند.

حتی ترکیه و روسیه هم کمتر از ۱۸ ماه خدمت وظیفه دارند و در عراقی که هنوز درگیر ناامنی است هم چیزی به اسم اجباری وجود ندارد.

با وجود هزینه‌های بالا و کارایی اندک این سبک سربازگیری و نیز طرح‌های نافرجامی که برای افزایش راندمان خدمت وظیفه ارائه شده، بدون هیچ توضیح و استدلالی مدت سربازی برای مشمولین آذرماه۹۹ به بعد چندماه افزایش یافته است.

بگذریم از اینکه آیا آقازادگان و پولدارها هم به خدمت می‌روند یا نه، در این بازار پررقابت و نفسگیر اشتغال این وضعیت می‌تواند عمق مصائب را برای فارغ‌التحصیلان دانشگاهی بیشتر کند خصوصا دانش‌آموختگان فنی.

حتی در ایران عمر تکنولوژی بیش از ۲ سال نیست و بعد از ۲۴ماه عملا دانش‌آموخته‌ی دارای کارت پایان خدمت، بی‌سواد و بدون تجربه کاری باید فرسنگ‌ها عقب‌تر از خط شروع مسابقه، دویدن را به سوی خط پایانی نامعلوم آغاز کند.