از چاله به چاهِ دولتِ جوانِ دست نشانده

در میان تمام مفاهیم سیاسی‌ که هر کدام به نحوی روایت‌کننده اوضاع نه چندان مساعد کنونی کشور است، مفهوم دست‌نشانده‌پروری (کلاینتالیسم: clientelism) را که بر رابطه‌ حامی- پیرو (پشتیبان- دست‌نشانده) اشاره دارد، باید یکی از دقیق‌ترین مفاهیم برای ترسیم سپهر سیاسی کنونی کشور به شمار آورد.

در چنین روزگاری مدعیان به خصوص جوانِ هر دو جناح چپ و راست با مصادره بیانات رهبری درباره لزوم تشکیل دولت جوان حزب‌اللهی امر را بر خود مشتبه گرفته و به مثابه منجی در حال طرح ادعاهایشان برای رفع مشکلات کشورند؛ مدعیان عموماً دست نشانده‌ای که تمام زیست سیاسی و حتی شخصی خود را مدیون خوب نوچگی کردن در مکتب نوچه‌سالاران قدیمی‌اند.

پُرواضح است که با روی کار آمدن این افراد وابسته، فرمان‌پذیر و فرمان‌بَر، مُلک و ملت از چاله کنونی به چاهی وِیل خواهد افتاد؛ چاه ویلی که در آن طمع و جاه‌طلبی این متوهمین کوچک پایانی ندارد؛ متوهمینی که از قضا آموزه‌های ماکیاوکی را بسیار بهتر از خوده نیکولا از بَر کرده‌اند.

نگاهی به رزومه تک‌تک این مدعیان چه از جناح راست و چه از جناح چپ حکایت از یک وجه اشتراک مشخص دارد. اکثر اینان فقط و تنها فقط با نوچگی کردن در درگاه این و آن خود را به جایگاه کنونی رسانده و بدون تردید اگر رانت و وابستگی‌های هوشمند، نسبی و سببی آنها گرفته شود برای سیر کردن شکم زن و بچه خود هم توان کافی ندارند.

این متوهمین در لایه های پایینتر با داغ کردن «دولت جوان حزب اللهی» دندان خود را برای دستیابی به پستی در دولت بعدی از وزارت گرفته تا معاون وزیری تیز کرده اند.

سئوال اساسی این است که آیا درد ملک و ملت به دست این وابستگان غیرمستقل قرار است دوا شود؟؛ وابستگانی که همه چیزشان از ادعاهای سیاسی-اقتصادی تا فالوورهایشان در شبکه‌های اجتماعی کاملا فیک و مهندسی شده است.

به نظر می‌رسد در اولین انتخابات ریاست جمهوری در چهل سال دوم انقلاب اسلامی دادن آگاهی برای نیافتادن از چاله به این چاه ضروری‌ترین تکلیف تمام رسانه‌های مستقل است.

✍دلسوز ایران