حکایت فرار دختر مست

شب شد. با چند نفر دخترها به قهوه خانه رفتیم. هر یک چیزی خوردند. وقت خواب عذر خواسته رفتم. در خیابان دچار دختری مست شدم. بازوی مرا گرفت و اصرار داشت که مرا بکار گیرد.

آنچه او اصرارش زیاد شد، بعد از همه نوع طفره رسیدیم بدرب خانه که تاریک بود.

به‌محض ایستادن پلیس حاضر شد و گفت اینجا چه می کنید. گفتم مریضی را همراهی نمودم. گفت این چه عملی است کردید. من هم چون هیچ کار نکرده بودم گفتم فهمیده حرف بزن من کاری نکرده ام.

کبریت روشن کرده بود، گفت این است. معلوم شد دختر در ضمن صحبت کردن با من ایستاده شاشیده است. گفتم آب از بالا ریخته اند. گفت خیر شاش است. در این بین، دختر پا بدو گذارده فرار نمود. من گفتم من که این عمل را نکردم بگذارید ریده باشد چه کنم؟ پلیس از این حرف خندیده خصوصیت در میان آمد.

جلوی خانه را هر روز خدمتکاران با پارچه ابر و آب و صابون می شویند. مثل شیر سفید است، در چنین جایی چگونه می شود شاشید؟

هر کس مسافرت نامه نوشت بجز تعریف چیز دیگری نبود و هر کس شنید به هوس افتاد.

باری فرنگستان تعریفی ندارد بجز چراغ ها و خیابان های خوب. خانه هایش مثل قفس است بی هوا. خوراکشان بد و گران.

هر کس فرنگ را بخواهد ببیند چراغ بسیار روشن کند و ظروف زیاد اجاره نماید. دورنما را هم پشت ذره بین نگاه کند. باقی پولش را به جیب خود بیندازد مثل فرنگ می بیند.

من اگر برای تحصیل پول نبود هرگز به فرنگ نمی‌آمدم که گوشت سگ بخورم و دو سه هزار تومان هم بگدایی خرج نمایم و مثل حمالان شهر هم گذران کنم.

پی نوشت:
۱. در سرتاسر متن این سلسله مطالب سعی شده ادبیات و شیوه نگارش ابراهیم خان صحاف باشی تغییری داده نشود. برای همین شیوه های نگارش نامعمول است.
۲. در بعضی قسمت ها الفاظ خلاف ادب مشاهده می شود که در صورت حذف مطلب نامفهوم می شد. از بابت ذکر آن عذرخواهی می شود.

۳- عکس تزئینی است

 بخش چهارم:

توصیف ایرانی از چرخ و فلک، سینما و سیرک انگلیسی