فرزندانمان بدهکار ما نیستد

من هم شوکه شدم اما راستش را بخواهید تعجب نکردم. سال‌ها است به این مساله فکر می‌کنم که والدین ما گاه در حد زایندگان غیر‌ارادی ما تنزل می‌کنند؛ زایندگانی که همه‌ی عمر شغلی ندارد جز  شکنجه‌ی فرزندان‌شان. گاهی به رفتار خود آگاهند و بسیاری مواقع از رفتارهای خشونت آمیز خود اطلاع ندارند.

من آدم‌هایی را می شناسم که ساعت به ساعت روح و روان فرزندان خود را مثله کرده‌اند‌ و نام مادر را یدک می‌کشند. زنی را می‌شناسم که دخترک خردسالش را به شقاوت، بدذاتی، دزدی، دروغ‌گویی، حسادت متهم می‌کند تا به ظن خود او را تربیت ( بخوانید رام) کند‌.

پدری را دیده‌ام که شلاق به دست می‌گیرد، کودکانش را وا‌می‌دارد به خودشان فحش بدهند، از آب مستراح بخورند، آنها را از خانه بیرون می‌اندازد و همه‌ی عمر به آنها حس نا‌امنی می‌دهد، با کارد آشپزخانه یا قاشق داغ تهدید‌شان می‌کند، به جانشان می‌افتد. صرف فرایند تولید مثل برای هیچ‌کس جایگاه  قدسی فراهم نمی‌آورد.

شاید یک دلیل اینکه آدم‌ها نمی‌توانند علیه  حکومت‌های توتالیتار، زورگو، خود‌رای و دیکتاتور هماهنگ شوند، این است که برای آنها جایگاه درانه قائلند و آنها را قیم و صاحب اختیار خود فرض می‌کنند. اگر می‌کشند لابد به صلاح‌ است. برای این است که آموخته‌اند نمی‌شود بزرگتر را نقد کرد و باید چشم و گوش بسته فرمان برد تا دوست داشته شد و بقا یافت. باید بی‌هیچ اندیشه‌ای «چشم» گفت. باید «سرفرود آورد»

هرگز درک نکرده‌‌ایم که ما با والدین‌مان به لحاظ انسانی برابریم. درک نکرده‌ایم به عنوان والد، معصوم و بری از خطا و اشتباه نیستیم. بلکه اغلب، انسان‌هایی بیمار، آسیب دیده، ناآگاه و ناتوانیم که به دلایل فیزیولوژیک و غریزی زاد و ولد کرده‌ایم یا به شکلی غیردموکراتیک صاحب اختیار شده‌ایم و حالا در جایگاه خدا، مرگ و زندگی انسان‌ها در چنگ ما است. بی هیچ مجازاتی.

یاد بگیریم فرزندان‌ ما بدهکار ما نیستند. فرزندآوری انتخاب ما بوده است نه آنها. قرار نیست مثل ما فکر‌کنند، آن‌طور که ما دوست داریم رفتار کنند و عقده‌های ناتمام ما را بگشاید. یاد بگیریم عشق‌مان برای رستگاری فرزندانمان کافی نیست. به چیزهای بیشتری نیاز داریم.