رنگ‌باخته‌ترین روز خرداد

دوم خرداد امسال حال و هوای متفاوتی نسبت به گذشته برای اصلاح‌طلبان دارد. چپ‌های مشارکتی که با همراهی نیروهای موسوم به خط امامی‌ها و نیز حمایت کارگزاران توانستند از سد رقبای دست‌راستی عبور کرده و «سیدمحمد خاتمی» عضو ارشد اما کمترشناخته‌شده «روحانیون مبارز» را به ریاست‌جمهوری برسانند، در بدبینانه‌ترین حالت فکر نمی‌کردند ۲۴ سال بعد از سپهر سیاست ایران حذف شوند.

اکنون پس از هشت سال ریاست‌جمهوری «حسن روحانی» عضو تشکل سنتی رقیب یعنی «روحانیت مبارز» که با حمایت اصلاح‌طلبان به پاستور راه یافت، اصلاحاتی‌ها به کاندیداتوری «اسحاق جهانگیری» و «محسن هاشمی» چشم دوخته‌اند که در دوم خرداد، مشارکتی‌ها به دلیل نزدیکشان به مرحوم هاشمی قائل به مرزبندی با آنان بودند.

شکست بزرگ اصلاح‌طلبان نه در انتخابات ریاست‌جمهوری ۸۴ و نه براثر وقایع ۸۸ که با تکرار نامزدی خاتمی برای دومین دور ریاست‌جمهوری رقم خورد؛ جایی که او هم مانند جهانگیری بغض کرد و حتی اشک ریخت و گفت آمده‌ام با تکیه بر همان عهد پیشین.

خاتمی پس از دوم خرداد ۷۶ که با ۲۰ میلیون رای و سه برابر رقیب اصلی خود «علی‌اکبر ناطق نوری» توانست رئیس جمهور شود ظرفیت عظیمی از امید به تغییر و بهبود اوضاع را همراهش داشت. بسیاری می‌گویند خاتمی با شعار آزادی به ریاست‌جمهوری رسید اما تنها بخشی از ۲۰ میلیون رای خاتمی از سوی طبقه جدید متوسط به سبد او واریز شد و معنای اصیل رای بی‎سابقه دوم خرداد انتخاب گزینه «تغییر» بود؛ تغییری که بی‌توجهی اصلاح‌طلبان، اصلاح‌طلبی را به استمرارطلبی و عافیت‌جویی مبتلا و سپس مبدل ساخت.

حالا محسن هاشمی می‌گوید در شرایط مشابهی با دوم خرداد ۷۶ قرار داریم حال آنکه بی‌شباهت‌ترین وضعیت را با دورانی می‌گذرانیم که امید به تغییر زنده بود.