تن آدمی شریف است به جان آدمیت؟

ایران مامن : تن آدمی شریف است به جان آدمیت؟ راستش خیلی هم این طورها نیست. تجربه من از برخورد دیگران در رابطه با ظاهرم به دوره پیش از سی سالگی و پس از آن تقسیم شده است؛ یعنی زمانی که لاغر بودم و زمانی که اضافه وزن پیدا کردم .

قبل از بیست سالگی  دغدغه خانواده ام خرید انواع  مکمل های چاقی و تعارف غذا بود و انرژی من صرف این می شد که بگویم «جان دارم» همیشه این جمله را که «این کارو تو انجام نده تو لاجونی» می شنیدم.  حتی یادم می آید برای پافشاری روی یک تصمیم عمویم که مخالف بود عبارت «دختره ۴۸ کیلویی چرا این قدر خودسر هست» را شنیدم و تمام مدت فکر می‌کردم وزن من  چه ربطی به خواسته هایم دارد.

فاصله بیست تا سی سالگی چند کیلویی وزن اضافه کردم و اوضاع بهتر بود. آن قدر دغدغه کار و تحصیل و ساختن زندگی داشتم که یادم رفته بود بارها  به خاطر لاغری دیروز دلم شکسته و حتی اشک ریختم از این که این صفت جای یک مشخصه از من به عنوان یک ایراد یا گاهی توهینی شبیه به فحش به کار برده می شد.

پس از سی سالگی اما به دنبال یک مشکل و کم کردن وزن و مصرف دارو مجددا وزن اضافه کردم. آنقدر تغییر وزن برایم در مدت کم عجیب بود که تلاش می کردم هر طور شده وزنم را کم کنم اما جمله «وااای چقدر چاق شدی» همیشه من را ناراحت می کرد.

هر چند توضیح میدادم بدن من این شکلی است و بدنم را دوست دارم و چون سلامتی برایم مهم است و به شغل مدلینگ هم مشغول نیستم تمایلی به جراحی یا تحت فشار قراردادن خودم ندارم  یا استدلال فرهنگی می آوردم و می گفتم: «لیان فروید هنرمند و نقاش بریتانیایی فقط روی نقاشی از بدن برهنه انسان ها تمرکز داشت. او به دنبال نقاشی کردن از بدن های زیبا و بدون عیب و نقص نبود بلکه روی تمام جزییاتی که بر روی بدن انسان ها وجود دارد مثل خطوط مختلف، چین و چروک، چربی شکم، ترک های پوستی تاکید داشت و می گفته که زیبایی امری ذهنی است و بدن هر فرد با وجود نقص هایی که دارد می تواند زیبایی چشمگیری داشته و هنر منحصر به فردی باشد»، یک لبخند به جای پاسخ تحویل می گرفتم .

اما بدترین این فشارها در مراسم عروسی بود. افرادی که به زور تلاش می کردند من از لباسهایی استفاده کنم که مرا لاغرتر نشان دهد ، فقط یک پاسخ می دادم «دوست دارم به خودم و همسرم خوش بگذره و با لباس ناراحت این ممکن نیست. من اینجوری راحتم ».

هر چند این فشار و دغدغه دیگران برای شبیه کردن من به یک باربی شرکت کننده در یک شوی تلویزیونی برایم عجیب بود اما واقعا کم کم از این همه ایرادگیری اطرافیانم خسته شده بودم؛ کسانی که شاهد بودند من روزانه ورزش می کنم، مراقبم غذاهای سالم بخورم، آدم پرخوری نیستم و بعد از سالها زندکی و کار و تحصیل و دسترسی به اینترنت و کتاب فرق بین کربوهیدارت و چربی را میفهمم .

اما تیر آخرهمین چند وقت پیش  بر من فرود آمد که یکی از آشنایان مهربان و دلسوزم به عنوان هدیه به من قرص لاغری کادو داد و ماجرای تلاش نکردنم برای داشتن ظاهری شبیه به مدلها را در مراسم عروسی برایم یادآوری کرد. حسی عجیبی بود برای چند لحظه شوکه شده و سعی  کردم دیگر راجع به این موضوع حرفی نزنم اما تا شب فکر می کردم چرا  من را قضاوت کرد ؟ چرا فکر کرد من  از وزنم آگاه نیستم یا دسترسی به آینه ندارم . چرا کسی که در جریان تمام مشکلات من هست و من را می شناسد باید چنین کاری کند

چند ساعتی ذهنم مشغول این موضوع بود و فکر کردم گاهی کافی نیست بگوییم قدر سلامتی تان را بدانید  یا گوشزد کنیم  ذهن فکر و شخصیت آدمی مهم تر از ظاهر او است.

دوست داشتم گوشی تلفن را بردارم و بگویم مشکل وزن، پوست ، شکل بینی و فک یا موی زاید در بدن هر فردی اول از همه توجه آن شخص را به خودش جلب می کند. مطمین باشید او بیشتر از شما برای حل مشکل خود تلاش کرده، کاش همه مشکلات آدم ها ظاهری باشد؛ همین قدر عیان، آن وقت شاید همه ما درب قلبهایمان را به روی کسانی که دل ما را شکسته اند یا باعث ناراحتی ما شده اند باز نمی کردیم .

کاش بدانیم صحبت از این مسایل با یک فرد در غیاب و حضور او چه لطمه ای به او می زند و در واقع ما در تلاش برای کاوش در خصوصی ترین مورد زندگی او هستیم.

نیت خوب ارزشی ندارد وقتی نتیجه اش ناراحت کردن دیگری است. نیت خوب هیچ وقت با دخالت در خصوصی ترین شکل  ظاهر دیگران توجیه نمی شود.

جامعه‌ی ما به‌خودی‌خود تهدید کننده‌ی سلامت روان افرادی است  که در دسته‌ی مورد انتظار و استانداردهای مد روز مدیا نمی گنجند.

شرم و خجالت از بدن، پایین آمدن عزت‌نفس و به‌مراتب اعتمادبه‌نفس، تنفر از خود، جراحی‌های زیبایی معتاد گونه، بولیمیا، انورکسیا و… تنها بخشی از فشاری است که جامعه به افراد با تایپ‌های بدنی خارج از استاندارد تعریف‌شده وارد می کند.

کاش مراقب باشیم ما در این فشار نقشی نداشته باشیم. ظاهر و بدن افراد به شدتِ بالایی تحت تأثیر شرایط زندگی آنها است. از ساختار ژنتیکی و بیماری و سبک زندگی و تجربیات گرفته تا شرایط و ظرفیت‌های روحی و روانی مثل استرس، افسردگی و..

شاید  شما اشرافی به شرایط زندگی و گذشته‌ افراد نداشته باشید در نتیجه نظر و قضاوت شما در مورد ظاهر یک فرد به‌راحتی می تواند تبدیل به یک آزار شود حتما شما هم دوست ندارید درباره بخش هایی در زندگی و رفتار و ظاهر شما قضاوت های منفی وجودداشته باشد.

زمانی که شما در مورد ظاهر دیگران نظری می دهید درواقع به ادامه‌ی این فرهنگ که زیبایی ظاهری برابر با ارزش انسانی آن فرد است  دامن می‌زنید. بیایید با هم به قطع این زنجیره معیوب کمک کنیم و ارزش انسانها را در ظاهر ندانیم .

کمی هم به خودمان و زندگی خودمان فکر کنیم باور کنید این طوری بهتر هم هست.