کلاس سوم دبستان بودم. مدارس سه‌شیفته بودند و کلاس‌ها چهل پنجاه نفره. یک معلم پیر و خسته هم داشتیم که لابد چون شغل بهتری گیر نیاورده بود مجبور بود هر روز این جمعیت چموشِ پرانرژی را تحمل کند و گچ تخته سیاه بخورد تا زنده بماند.   معلم اصرار داشت تکالیف را در دفترچه یادداشت

چندی پیش برند مشهور «ویکتوریا سکرت» با فرشتگانش خداحافظی کرد؛ مدل‌هایی با اندام باربی که سبب شهرتش شده بودند و البته اندامشان کمتر شباهتی به اندام واقعی زنان جامعه داشت.   زنان عادی جامعه متفاوتند. برخی کوتاه‌ترند، برخی چاق‌ترند و همگی اندام ساعت شنی ندارند. بچه به دنیا می‌آورند، پوست‌شان کشیده می‌شود، استریا دارند، شکمشان

زن جوانی بود. به سختی می‌شد تصور کرد مادر شده است. دست پسرک دوساله‌ای دنبالش کشیده می‌شد که لباس گرمی به تن نداشت. لکه‌های صورت پسرک معلوم نبود از کثیفی‌است یا رد اشک یا زخم. می‌گفت کودکش از کتک خوردن لذت می‌برد. می‌گفت اگر یک روز او را نزند بچه می‌رود و سرش را آنقدر

در این دو سال به چشم خود دیدیم چگونه بسیاری از پزشکان و کادر درمان در خط مقدم مقابله با کرونا فداکاری کردند. در حالی که برخی از ما مشغول لایک و اسکرول فضای مجازی و ابراز تاسف‌ و نمایش‌های بی‌حاصل بودیم، آن‌ها غالبا بی سر و صدا در حال «کار کردن» به معنی واقعی