کودکان کار با ظاهری لاکچری

حتما شما هم وقتی پشت چراغ قرمز توی ماشین منتظر بودید بچه هایی را مشاهده کرده اید که با چهره خاک گرفته شیشه ماشین ها را پاک می کنند یا فال و گل میفروشند، خیلی ها از روی ترحم به آنها  پول میدهند یا خرید میکنند. خیلی ها  هم برخوردهای متفاوت دارند.همه ما این بچه ها را به عنوان کودک کار میشناسیم . اما کودک کار یعنی؟ اگر سن پایان کودکی را براساس پیمان‌نامه‌ی حقوق کودک(که ایران سال ۷۳ آن را امضا کرد و حمایت از کودکان را به صراحت پذیرفت)، زیر۱۸ سال در نظر بگیریم، کودک کار کسی است که زیر این سن(بیشتر ۵-۱۴ سال) قرار داشته و به جای پرداختن به تحصیل، کار می‌کند.هرچند قانونگذار ایرانی درماده ۷۹ قانون کار، منع اشتغال کودکان زیر ۱۵ سال را مطرح کرده و برای کارفرمای متخلف، مجازات درنظر گرفته است.

به گزارش ایران مامن ،این درحالی است که بر اساس آمار سازمان جهانی کار، سالانه ۲۵۰ میلیون کودک ۵ تا ۱۴ ساله در جهان از کودکی محروم می‌شوند، طبق این آمار ۱۲۰ میلیون‌ نفر از آن‌ها وارد بازار کار شده و مشغول به کار تمام‌ وقت هستند، ۶۱ درصد این کودکان در آسیا، ۳۲ درصد در آفریقا و۷ درصد در آمریکای لاتین زندگی می‌کنند.

و البته می‌دانیم که روز ۲۲ خردادماه هر سال برابر با ۱۲ ژوئن در همه کشورهای جهان روز منع کار کودک اعلام شده است. به این ترتیب در کشور ما نیز این مسأله باید صادق باشد. : عمده هدف این کودکان، امرار معاش خود و خانواده‌شان است البته استثنا هم داریم که این کودکان در معاملاتی غیراخلاقی و غیرحقوق بشری، از سوی والدین خود(عمدتاً والدین معتاد)، به طلب‌کاران درعوض دین، واگذار می‌شوند.   پس در تعریف ساده  کودکی که برای درآمد و امرار معاش کار میکنه کودک کار هست

در قوانین متعددی به موضوع کار کودکان مستقیم یا غیرمستقیم اشاره شده است. قانون کار، قانون مجازات اسلامی و لایحه حمایت از حقوق کودکان و نوجوانان کار افراد زیر سن قانونی را مصداق کار کودکان دانسته و آن را منع کرده اند. از طرفی با توجه به لایحه حمایت از حقوق کودکان و نوجوانان که «به کارگیری غیرقانونی طفل و نوجوان و یا وادار کردن یا گماردن او به کار یا خدمتی که از لحاظ جسمی، روانی، اخلاقی یا اجتماعی با نظر به وضعیت طفل و نوجوان برای وی مضر یا خطرناک باشد.» را بهره‌کشی اقتصادی برشمرده است .

کودکان کار  با ظاهری زیبا 

بهره کشی  ازکودک به قصد تامین معاش و در آمد زایی جرم محسوب می شود جرمی که این روزها زیاد میبینیم معضلی که حالا شکلی لوکس تر پیدا کرده بچه هایی که دیگر سر چهارراه نیستند و سر از شبکه های مجازی درآوردند دخترهای کوچیکی که به عنوان مدل لباس و تبلیغ لیزر موی زائد تا معرفی رستوران در تلاشند تا فالوور بیشتری کسب کنند  شاید که  حساب بانکی پدر و مادر ها پر تر شوند مادرانی که ساعتها برای فیلم سه دقیقه ای تبلیغ بچه را مجبور به حفظ کردن دیالوگ میکنند مزون ها و آرایشگاه هایی که به مادر بچه خدمات رایگان می دهند و… و استوری های ۱۰۰ هزار تومان تا ۱۵ میلیون تومانی صاجبان کالا و مشاغل باعث می شود این بچه ها نه از ۵ سالگی بلکه  از روز تولد با نمایش اتاق خواب و خرید لوازمشان و تبلیغ سیسمونی جلوی دوربین ها به  دنیا بیایند و بزرگ شوند و  لباس برند خاصی رو بپوشند و رنگ و فرم زندگیشان توسط تبلیغ دهنده ها تعیین شده و به محض زبان باز کردن شروع به تبلیغ کنند.

همیشه دیدیم سلبریتی ها و مردم برای بچه های کار دل میسوزانند انجمن ها و ان جی اوهای مختلف به آنها  کمک میکنند  اما این جا موضوع فرق دارد فوتبالیست و خواننده  با این بچه ها عکس می گیرند؛ بچه سه ساله ترانه عاشقانه خواننده ای را در کنسرت برای تبلیغ می خواند و می رقصد که درکی از مفهوم ترانه  ندارد مردم هم همه لایک میکنندتا پول بیشتری به حساب خانواده ها واریز شده و بچه های بیشتری قربانی شوند.

این مسئله دو سوی دارد. یکی کودکی که پیش از آن‌که به قدرت تشخیص خوب و بد برسد، عکس‌ها و فیلم‌هایی از تمام لحظات زندگی‌اش برای صدها هزار نفر پخش شده است و دیگری نمایشی تجملی که هیچ ربطی به زندگی واقعی ندارد.

تجربۀ شهرت و کار در کودکی دو چیز متفاوت هستند که گاهی به یکدیگر گره می‌خورند. مردم به کودکی که ترکیبی از این دو را تجربه کند، دیگر کودک کار نمی‌گویند و دلشان برای او نمی‌سوزد. آن‌ها جزء بچه‌های خوشخبتی طبقه‌بندی می‌شوند که شانس از ابتدا بهشان رو کرده است. ولی باید بدانیم آسیب‌های زیادی در کمین این کودکان قرار دارد.

مشخص است که بازار والدین اینفلوئنسر چقدر داغ است و رقابت در آن تا چه حد سخت. پس همۀ والدین مشتاق نمی‌توانند در این عرصه موفق شوند و با پدرومادرهای محبوب اینستاگرام رقابت کنند.

برخی از والدین هم از نمایش دادن پرزرق‌وبرق زندگی کودکانشان پا را فراتر گذاشته‌اند. کودکان آن‌ها مدل‌هایی هستند که باید لباس‌های مختلف را بپوشند و مانند بزرگ‌ترها ژست بگیرند تا بامزه باشند یا همیشه آمادۀ شیرین‌زبانی و بردن دل مخاطبانشان باشند. این کودکان تقریباً شبیه افرادی هستند که از کودکی بازیگر یا خواننده می‌شوند. آن‌ها پیش از آن‌که قدرت تصمیم‌گیری دربارۀ آینده‌شان را پیدا کنند، به مسیر مشخصی کشانده می‌شوند. بسیاری از این افراد تجربۀ یک کودکی معمولی و سالم را مانند دیگران ندارند؛ اما آیا والدین صرفاً به‌علت به‌دنیا آوردن فرزندانشان حق دارند که از آن‌ها چنین استفاده‌هایی کنند یا آن‌ها را به مسیر دلخواه خود ببرند؟

پدرومادران کودکان اینستاگرامی برای موفقیت صفحۀ اینستاگرامشان معمولاً مجبورند گرداندن آن صفحه را شغل اصلی خود بگیرند. اگر خوب یا بد بودن ابزار انگاشتن کودک در کسب درآمد را کنار بگذاریم، باز هم این کار منصفانه به‌نظر نمی‌رسد؛ زیرا درآمدی که از طریق این کودکان به‌دست می‌آید، به خود آن‌ها تعلق نمی‌گیرد.

حریم خصوصی کودک 

بیایید به پانزده‌سالگی برگردیم. زمانی که می‌خواستیم کم‌کم جایگاهی برای خودمان در اجتماع پیدا کنیم. تصور کنید والدینتان پیش از آن‌که بتوانید نام آن‌ها را صدا کنید برایتان یک صفحۀ اینستاگرام باز کرده‌اند و عکس‌های شما را در همۀ حالت‌ها، از همان ابتدا به‌اشتراک گذاشته‌اند: در حالتی که فقط پوشک پایتان است، با غذا تمام صورتتان را کثیف کرده‌اید، خوابیده‌اید و دهانتان باز است یا حرف‌های بچگانه‌ای می‌زنید که در پانزده‌سالگی موجب خجالتتان است. با وجود این صفحه، حضور در دبیرستان، پیدا کردن دوستان جدید و راه پیدا کردن در اجتماع سخت‌تر است؛ چون باید عکس‌ها و فیلم‌ها و خاطرات کودکی‌تان را از آدم‌های جدید پنهان کنید. احتمالاً بیشتر آدم‌ها در این سن از این کار والدینشان عصبانی می‌شوند.

در کشورهای اتریش، فرانسه و دانمارک افراد با رسیدن به هجده‌سالگی می‌توانند به‌دلیل نقض حریم خصوصی‌شان از والدین شکایت کنند. البته قوانین ایران در این زمینه ضعیف هستند؛ اما این موضوع به معنای این نیست که کودکان ایرانی باید از حق حفظ حریم خصوصی محروم باشند.

نقض حریم خصوصی در مواردی ممکن است امنیت کودکان را نیز به خطر بیندازد. وجود افرادی که به کودکان گرایش جنسی دارند، در جامعه و فضای مجازی بدیهی است. چه بسا پدرومادرها در کوچه و خیابان از کودکشان در مقابل افرادی که رفتارهای غیر عادی دارند به‌شدت محافظت کنند؛ اما در فضای مجازی به این مسئله دقت نمی‌کنند. والدینی که اطلاعات زیادی را از برنامۀ روزانۀ خود و فرزندشان در اینستاگرام منتشر می‌کنند و عکس‌های زیادی با لباس‌های مختلف از آن‌ها پست می‌کنند، کودکشان را به طعمۀ آسانی برای چنین افرادی تبدیل می‌کنند. در پرونده‌های پلیس فتا نمونه‌هایی از این دست، بسیار دیده می‌شود: والدینی که با ناآگاهی خود، امنیت کودکشان را به خطر انداخته‌اند.

والدین در رقابت با یکدیگر برای رسیدن به موفقیت در برندسازی در اینستاگرام دست به هر کاری می‌زنند. آن‌ها برای خشنود کردن مخاطبانشان از یکدیگر تقلید هم می‌کنند و این کار موجب شده همسانی زیادی بین عکس‌ها و متن‌های آن‌ها دیده شود.

این بچه ها قربانی هستند کودکانی با ظاهر دلفریب که در معرض آسیب قرار دارند و ما با لایکهایمان بیشتر به آنها ضربه میزنیم شاید وقت آن رسیده جدی تر به این موضوع بیاندیشیم.