و اما بعد از جنگ…

در میانه گفت‌و گوهای هسته‌ای و زمانی که ایران با وساطت عمان خود را برای شرکت در ششمین دور مذاکرات هسته‌ای غیرمستقیم با آمریکا آماده می‌کرد، تجاوز نیمه‌شب ۲۳ خرداد ماه رژیم صهیونیستی به کشورمان، ضربه‌ای سخت به روند دیپلماتیک حل و فصل منازعات هسته‌ای وارد کرد.

در فضای امیدوارکننده‌ای که مواضع اعلانی از سوی دو طرف در روند گفت‌وگوهای هسته‌ای برای جهان تصویر می‌کرد، «بنیامین نتانیاهو» به رویای دیرینه خود برای قطع مسیر دیپلماسی میان ایران و غرب جامه عمل پوشاند و با هدف قرار دادن مستقیم تعدادی از فرماندهان شاخص نظامی، دانشمندان هسته‌ای و همچنین سامانه پدافندی و برخی تاسیسات نظامی کشورمان، یک تنه قوانین و قواعد بین‌المللی در مورد «منع توسل به زور» واحترام به حاکمیت اعضای سازمان ملل را زیرپا له کرد.

بر اساس آخرین اعلام رسمی از سوی رئیس بنیاد شهید، نزدیک به یک هزار و یکصد نفر از هم‌وطنانمان قربانی تجاوز جنایتکارانه اسرائیل شدند که غالبا غیرنظامی بودند. از مجموع شهدای حمله تروریستی رژیم صهیونیستی، ۱۲۶ شهید زن و ۴۱ شهید کودک اعلام شدند.

در سایه حمایت ضمنی «دونالد ترامپ»، با استناد به «نااصل» غیرمشروع و تفسیرپذیر حمله پیشگیرانه و به پشتوانگی تسلیحات آمریکایی، رژیم صهیونیستی آتش حملات خود را به جز مراکز نظامی و امنیتی به روی بسیاری از مراکز غیرنظامی و مردم عادی گشود و در این میان از حمله به خانه و آمبولانس و بیمارستان و رسانه و حتی زندان هم دریغ نکرد و صحنه‌هایی پرشمار از جنایت جنگی را رقم زد.

شامگاه ۲۴ تیر بود که جمهوری اسلامی ایران در پاسخ به تجاوز رژیم و در قالب اصل بین‌المللی «دفاع مشروع» در راستای دفاع از وطن، برای بیش از یک هفته مراکز نظامی و امنیتی اسرائیل را هدف موشک‌ها و پهپادهای وطنی خود قرار داد.

در میانه تبادل آتش و زمانی که موشک‌های ایرانی امان صهیونیست‌ها را بریده بودند، آمریکا در پاسخ به نگرانی و درخواست نتانیاهو وارد جنگ شد و بر خلاف قوانین صریح بین‌المللی و قوانین آژانش بین‌المللی انرژی اتمی، سه سایت هسته‌ای کشورمان را هدف جنگنده‌های رادارگریز خود قرار داد؛ حمله‌ای که به ادعای خودشان زیرساخت‌های هسته‌ای کشورمان را «به طور کامل» تخریب کرد.

پاسخ کوبنده ایران در حمله به «العدیده» بزرگترین پایگاه نظامی آمریکا در منطقه واقع در قطر از یک سو و شدیدتر شدن آتش حملات کشور به روی اهداف مهمی در اسرائیل از سوی دیگر و نیز تلاش‌های طرف غربی برای جلوگیری از فرسایشی و گسترده شدن دامنه جنگ، آتش بس را میان دوطرف رقم زد؛ آتش‌بسی که برخی تحلیلگران نسبت به پایداری آن تردید دارند و نسبت به شکسته شدن آن و آغاز دور جدید درگیری‌های هوایی هشدار می‌دهند.

جنگ ۱۲ روزه میان رژیم صهیونیستی و ایران، تنها در عرصه میدانی در جریان نبود؛ همزمان، روایت‌سازی از روند پیشبرد منازعه، ستیزی جدی را میان رسانه‌های دو طرف رقم زد. در فضایی که رسانه‌های رسمی از جمله صدا و سیما سرعت، دقت و صراحت در اطلاع‌رسانی را قربانی ملاحظات امنیتی و سانسور کمتر ضروری می‌کرد، رسانه‌های خارجی طرفدار تل‌آویو از جمله بخش‌های فارسی‌زبان آنان، فضای مانور یافته و مدیریت افکار عمومی را از طریق پاسخگویی به نیاز خبری مخاطب ایرانی با ارایه ملغمه‌ای از روایات و تحلیل‌های سویه‌دار در دستور کار خود قرار داده بود.

اگر نبود آگاهی و هوشمندی مخاطب ایرانی، چه بسا امروز باید به سوگ یکپارچگی وطن می‌نشستیم. اما این هوشیاری، چیزی از مسئولیت حاکمان و نهادهای مسئول کم نمی‌کند.

قابل انکار نیست که جنگ با رژیم صهیونیستی، خسارت‌های زیادی به کشور وارد کرد، ولی همین رویداد، درس‌های بزرگی برای حاکمان و مسئولان کشورمان به دنبال داشت؛ اینکه «وطن» فصل‌الخطاب است، اغلب ایرانیان با هر رویکرد و نگاهی که باشند، بر سر وطن با کسی معامله نمی‌کنند، هرچند منتقد سیاست‌ها باشند یا از فشار اقتصادی به ستوه آمده باشند؛ اینکه بازاندیشی بر سر سیاست‌ها در راستای منافع ملی ضروری‌تر از نان شب است؛ اینکه باید صدای ملت را شنید، دغدغه‌اش را به جان پذیرفت و سیاست داخلی و خارجی را با محوریت منافع عینی و رفاه ملت تنظیم کرد.

✍🏻 اعظم حمیدپور