«پارک=پنچری»‌هایی که به وفور در کوچه و خیابان ها می بینیم نمونه بارزی از تهدید و خشونت است و در مواقع زیادی باعث بروز اختلاف و درگیری می شود. بنابراین بیاییم فارغ از هر گونه عوامل بازدارنده، کمی گذشت کنیم و در حق یکدیگر مهربان باشیم. فاصله محل کار تا منزل هر روز با نوشته

آقای افشاگر خیلی راحت نتیجه گیری کرده که بانک مرکزی باید پاسخ دهد ۶۱.۵ تن باقی مانده الان کجاست؟

آزاد نشدن سمیر قنطار علت وعده دادن نصرالله به لبنانی ها مبنی بر اسیر گرفتن نظامیان رژیم شد. تحقق این وعده موجب آغاز جنگ سی و سه روزه علیه لبنان در سه سال بعد یعنی تابستان ۱۳۸۵ بود.

این روزها زندگی برای آدم‌های زیادی در این سرزمین دارد به سرعت از «داشتن» و «بودن» تهی می‌شود. با هر نوسان دلار -که برخی مسئولان جوری از آن حرف می‌زنند انگار که امری بدیهی و طبیعی است- نبض زندگی عده‌ی زیادی از مردم به شماره می‌افتد.

کسی سوال نکرد که چرا وقتی خشونت علیه زنان رسانه‌ای می شود، متوجه آن می‌شویم؟

به نظر می‌رسد همانند دوتوکویل باید از جباریت اکثریت حاکم بر جامعه آمریکایی ترسید زیرا نتیجه اکثریت آرایشان جهانی را تهدید می‌کند!

در حالی که قشر نویسنده برای خلق یک اثر هنری سالها استخوان خرد می‌کند؛ یک مغز فندقی مجازی پیدا می‌شود تا داستان مضحک متعفن بی‌ارزشی را در چند دقیقه به خورد هزاران نفر بدهد و پولش را به جیب بزند. چرا نزند؟ پوپولیسم در تار و پودمان رخنه کرده است.

ای کاش دولت درباره نقش و جایگاه خود در تصمیم‌گیری‌های حساس این روزها که به نوعی سرنوشت کشور را تعیین خواهد کرد، توضیح واضح‌تری به مردم می‌داد

نظام بازدارندگی پیشین، به موجب واقعه هفتم اکتبر و آنچه در یک سال اخیر در منطقه رخ داد منقضی شده و در حال حاضر در شرایط گذار، هر یک از طرفین می‌کوشند قدرت و جایگاه خود را به ویژه در معادلات منطقه ارتقا دهند.

تا اقدامات امارات و حامیانش در حد تهدید سیاسی و یا اقدامات حقوقی است، هرگز سخن از اقدامات نظامی از زبان مقامات ایران جاری نشود