پیاده ‌نظام مردسالاری؛ زنان علیه زنان

هیچ‌وقت فراموش نمی‌کنم زنی را که برای سونوگرافی جنین آمده بود. وقتی زن دانست جنین دختر است؛ شروع کرد به گریه و زاری و آن‌قدر ناراحت شد که دکتر دیگر حاضر نبود جنسیت جنین‌های دیگر را اعلام کند. توی آسانسور گیرش آوردم و با تعجب پرسیدم «آخر چرا؟»

گفت: «مثل خودم بدبخت می‌شود، مگر من چه خیری از زندگی دیدم؟»

اما نمی‌دانست این خیر را که ندیده چه کسانی از او دریغ داشته‌اند.

چند سال بعد در ایام کرونا شاگردی داشتم که هیچ‌وقت تکالیفش را به موقع ‌نمی‌فرستاد. علت را جویا شدم و دانستم سه خواهرند که به نوبت از یک تبلت فکستنی استفاده می‌کنند. اما تک برادرشان (که اتفاقا دبستانی بود) برای خودش یک تبلت جداگانه داشت.

به سه خواهری فکر کردم که یک اتاق اشتراکی داشتند و تک برادری که در اتاقش پادشاهی می‌کرد. دخترانی که پول توجیبی‌شان نصف مال برادر بود‌. دخترانی که حسرت یک دورهمی و کافه داشتند، اما برادر هر شب رستوران‌گردی‌ و عشق و حالش را داشت. خواهرانی که سهم ارث و بهره‌مندی‌شان از امکانات در بهترین حالت نصف برادر بود و اغلب حتی هیچ! گویی آدم محسوب نمی‌شدند. گویی فرزند این خانواده نبودند. گویی زن بودن جرم و جنایتی است که از همان بدو تولد باید تاوانش را داد.

من از قوانین حرف نمی‌زنم. از زن‌کشی‌ها و از سر بریدن عشق عبور می‌کنم. من از جنایت زنان علیه زنان حرف می‌زنم. از نیروی مافوق بشری تربیت‌ مادران که می‌تواند تمام قواعد را تغییر دهد. من باور دارم ما زن‌ها هرگاه بدانیم و با تمام وجود بخواهیم، به قدرتی ماورای هر قانون و حاکمی دست خواهیم یافت. قدرتی که تاریخ را از روی ریل کجش به مسیر‌های روشن تمدن خواهد کشاند.

فقط مساله این است که یا نمی‌دانیم و یا شجاعت و جسارت حق خواهی‌مان زیر خروارها سنتِ نامعقول خفه شده است. وگرنه کیست او که بذر تبعیض را در خانواده آب می‌دهد یا از ریشه بیرون می‌کشد؟

کیست او که پذیرای برتری و بهره‌مندی فرزند پسرش بر دخترانش می‌شود، یا آن دو را چون دو پناه و یاور یکسان می‌پروارند؟

کیستند آنها که باید رفتار محترمانه و انسانی را به پسران‌شان بیاموزند و همان اندازه که برای او حق تفریح و تعالی در نظر می‌گیرند برای دخترشان هم حق رشد در نظر بگیرند؟ جز مادران چه کسی قدرت دارد اندیشه‌ی نسل‌ها را متحول کند؟

چرا نمی‌کنیم؟ چرا به شکایت و ناله و نفرین رضایت داده‌ایم؟ چرا باور نداریم که داریم دوشادوش حاکمیت مردسالار، به مصاف «زن بودن» می‌رویم؟ چگونه ممکن است در خوابی طولانی به جدال با خود و به قطع ریشه‌های لطیف خود صدها سال بمانیم؟

عبارت «زنان علیه زنان» دامنه‌ی وسیعی از بینش‌ها، نگرش‌ها و عقاید را در برمی‌گیرد و فقط محدود به حسادت‌ها و غیبت‌های زنانه نیست. کی باید برخیزیم از این آزمون تلخ زنده‌به‌گوریِ آرزو و عدالت؟

✍🏻 کوثر شیخ نجدی