فوتبال، این بازی محبوب و پیچیده پتانسیل‌های فراوانی از لحاظ فرهنگی، سیاسی و اجتماعی و اقتصادی دارد که می‌توان روی آن سرمایه‌گذاری ویژه‌ای کرد.

حکام سعودی محذورات پیش روی تهران و گرفتاری در چنبره بحران‌های متعدد را دلیل روی آوردن به تنش‌زدایی با ریاض می‌دانند و قصد دارند از این فرصت بیشتر برای امتیاز گرفتن استفاده کنند تا امتیاز دادن

سوای از نتایجی که در روزهای گذشته به دست آمد و همچنان باید به انتظار آن در روزهای آینده نشست، یادآوری پاداش کشتی‌گیران با قشر همیشه جنجالیِ ورزش ایران خالی از فایده نیست.

فوتبال ما مشتی نمونه خروار سیاست‌ورزی ما است یا شاید عصاره مملکت‌داری را در فوتبال چکانده‌اند که بی‌قانونی در آن قاعده می‌شود و رانت‌خواری را جایزه می‌دهند. به همه این شباهت‌ها ورود اوباش به عرصه و زد و خورد با تماشاگران را هم باید اضافه کرد به نفع یا علیه برخی مدیران صورت می‌گیرد و در نهایت ارتباط با نیروهای خودسر تکذیب می‌شود

در ۲۲ دوره گذشته از لیگ تنها تیم‌های سه استان از ۳۱ استان توانسته‌اند در لیگ برتر قهرمان شوند

از نظر خودشیفته‌ی قلدرمآب، آدم‌ها دو دسته‌اند، برنده یا بازنده. پس اگر نتواند این بازی را ببرد بازنده است. آنها قادر به تعاملات انسانی همدلانه با دیگران نیستند. او با انتقال حس بازنده بودن به دیگران(فرافکنی) از شرّ خودِ بازنده‌اش خلاص می‌شود.

تَرَک‌های ورزشگاه و سکوهایی که هزاران تماشاگر از آن رانده شدند، نشان داد یا تعمیر آبروی فوتبال ایران اهمیتی برای مدیران ورزشی کشور ندارد، یا گرفتار موانع بروکراتیک است یا پولی برای آن وجود ندارد.

رئیس اصفهانی فوتبال نشان داد در راس فدراسیون با اتکا به گمارندگانش هرکاری دلش بخواهد انجام می‌دهد؛ از استخدام دوباره «کارلوس کیروش» برای ثبت مفتضح‌ترین نتیجه تاریخ فوتبال ایران در جام جهانی تا گماشتن مربی ایرانی برای جام ملت‌های آسیا.

شاید فوتبال راه نجات عربستان نباشد اما به نظر می‌رسد مُسهلی مقطعی برای انسداد سیاسی یا به عبارتی دیگر خشکی مزاج این کشور باشد تا برای مدتی تسکین‌آمیز ظاهر شود.

«مروارید سیاه» که برخی او را «پادشاه» می‌نامند بعد از دوران فوتبالی در سیاست تا وزارت ورزش کشورش هم پیش رفت و مردِ محبوب مجامع بین‌المللی بود.