شاید «محمود احمدی نژاد» خیلی دوست داشت «سیدابراهیم رئیسی» در راس دستگاه قضا باقی بماند و به پاستور نرود و به جای او «محمدباقر قالیباف» رئیس‌جمهور شود تا عرصه و امکان ابتکار عملی گسترده‌تر در اختیار رئیس‌جمهور اسبق قرار گیرد.
اکنون قوه مجریه در اختیار رئیسی است که احمدی‌نژاد ملاحظات محتمل برای آینده وی را تا اینجای کار مراعات کرده و کابینه و دستگاه اجرایی هم پر است از وزیران و مدیران دولت مهرورزی و به همین خاطر احمدی‌نژاد با وجود زاویه با اعضای سابق دولتش قصد ندارد به نوعی دست به خودزنی بزند.
با این حال، کاراکتر احمدی‌نژاد نیاز به ادامه حیات سیاسی دارد. او که پس از پایان کار دولت دهم، وارد دوئل سیاسی با «اسحاق جهانگیری» معاون اول اصلاح‌طلب «حسن روحانی» شد، به تدریج ابتکاراتی تازه به خرج داد و در کنار ایجاد تدریجی جایگاه یک اپوزسیون داخلی، شروع کرد به ملاقات‌های مردمی و نامه‌گرفتن برای رفع حوائج مردم و توئیت کردن برای رپرها و ورزشکاران آمریکایی و نامه نوشتن به ترامپ و ...
در تازه‌ترین ابتکار و اقدامی بی‌سابقه از سوی یک رئیس‌جمهوری پیشین، احمدی‌نژاد برای شرکت در نمایشگاه اکسپو راهی دوبی شد و آزادانه در کنار هموطنان غیرمحجبه عکس یادگاری گرفت و حتی اسرائیلی‌ها مدعی دیدار وی از غرفه خود شدند و به او لقب «اصلاح طلب جدید» ایران را دادند.
همه این ابتکارات باعث شده تا رئیس جمهوری سابق با کسب محبوبیتی نسبی به طیفی از هدفگذاری‌های خود برای روز مبادا دست یابد.
بر خلاف احمدی نژاد، نهایت بروز و ظهور روحانی بعد از یکی دو ماه گوشه‌نشینیِ پساریاست‌جمهوری توئیت زدن با موضوعاتی درباره شورای عالی امنیت ملی، انفجارهای افغانستان، درگذشت علامه حسن زاده آملی و پیروزی کشتی‌گیران ایرانی بود.
در سکوت معنادار روحانی بسیاری همچنان از رویای وی برای تبدیل شدن به هاشمی رفسنجانی جدید در تاریخ جمهوری اسلامی می‌گویند. این در حالی است که عملگرایی و اتفاقا گریز مرحوم هاشمی از موقعیت انفعال از ماجرای پذیرش قطعنامه و پایان جنگ تا انتخابات جنجالی سال 88 و ورود به رقابت‌های سیاسی سال‌های 92 و 94 بود که هویتی منحصربه‌فرد از وی ساخت؛ هویتی که با سابقه روحانی و روحیات و انفعالات وی نسبتی برقرار نمی‌سازد.
سیدامید خاتمیان
