راز پیروزی یک انقلاب و خیال‌جمعی میراثداران آن

در آستانه سالگرد چهل‌وچهارم پیروزی انقلاب اسلامی در ایران، تلاش معارضان و مخالفان جمهوری اسلامی هم شاهد نقطه عطفی چشمگیر بود؛ از دوقطبی پشت‌بام‌ها که بسیاری همزمان با آتش‌بازی ساعت۲۱ روز ۲۱ بهمن و فریاد الله‌اکبر حمایت از حاکمیت، شعارهایی مخالف سردادند و تصاویرش را به شبکه‌های خارجی فرستادند تا هک شبکه خبر صداوسیما و پخش فراخوان ضدجمهوری اسلامی در میانه سخنرانی رئیس جمهوری.

در میانه تجمعات متفرقه مخالفان در شماری شهرهای غربی هم هشت نفر از سلبریتی‌ها و فعالان سیاسی به همراه سرکرده کومله پای میز ائتلاف با رضا پهلوی نشستند تا همگامی خود را برای اسقاط جمهوری اسلامی نشان دهند.

نگاهی به رسانه‌های معارض به خصوص متعلقات سلطنت‌طلبان نشان می‌دهد برای رهبر این طیف مراد از این همنشینی‌ها بیشتر استفاده از پتانسیل تبلیغاتی سلبریتی‌های سیاسی برای قدرت‌نمایی مقابل جمهوری اسلامی است.

به موازات این روند، سلطنت‌طلبان که فضای اعتراضی موجود در جامعه، نابسامانی‌های اقتصادی و فشارهای بین‌الملل غربی علیه تهران را مهیای بازگشت به قدرت می‌بینند، تب و تابی جدی دارند تا از طریق رایزنی با پایتخت‌های اروپایی و واشنگتن خود را به عنوان آلترناتیو جمهوری اسلامی جا بزنند.

نمود این وضعیت، دعوت شدن رضا پهلوی و مسیح علینژاد کارمند دولت آمریکا به اجلاس امنیتی مونیخ در غیبت ایران است که به همراه روسیه از این اجلاس کنار گذاشته شده‌است.

پهلوی‌ها که خود را در بهترین موقعیت ممکن طی چهار دهه اخیر برای تحقق سودای بازگشت به قدرت می‌بینند، علاوه بر خطای فاحش محاسباتی در برآورد جایگاهشان در جامعه امروز ایران و اشتباه گرفتن فضای مجازی با واقعیت‌های کف جامعه، همسازی واقعی با دشمنان اصلی‌ترین دشمنشان ندارند.

بعد از کمپین موسوم به وکالت به رضا پهلوی مقابل جمهوری اسلامی که اواخر ماه گذشته به راه افتاد، نگاه واقعی گروه‌های معارض جمهوری اسلامی به سلطنت‌طلبان مشخص شد.

در شرایط کنونی می‌توان گفت در میان گروه‌های معارض جمهوری اسلامی از گروه ترویستی مجاهدین خلق گرفته تا طیف جمهوریخوان و حقوق‌بشری‌ها و … پهلوی ظاهرا جز کومله خوشایند هیچ‌کس نیست؛ یعنی دقیقا وضعیتی معکوس با شرایط پیروزی انقلاب سال ۱۳۵۷.

مبارزات چپ‌های توده‌ای، مسلحین فدایی و مجاهدین خلق، گروه‌های مسلح مذهبی، ملی‌گرایان، مصدقی‌ها، طرفداران نهضت آزادی، گروه‌های قومی معارض پهلوی در کنار بازار، شبکه وسیع و هماهنگ روحانیون و قاطبه طبقات متوسط و فرودست از سال ۵۶ به شکل عجیبی به یک نقطه همگرا رسید که این نقطه رهبری آیت الله خمینی بود.

مهم‌ترین عنصر این همگرایی هم مبارزه با استبداد بود و گروه‌ها و طبقات انسداد سیاسی را در کنار بی‌عدالتی اجتماعی، تمایلات شدید ضدامپریالیستی، فساد نظام سیاسی-اداری، برهم‌خوردن ساختارهای مدنی، نارضایتی‌های فرهنگی-مذهبی و فعال شدن گسل‌های قومی نتیجه استبداد محمدرضا پهلوی می‌انگاشتند.

این در حالی است که شواهد امر می‌گوید مخالفان نشاندار جمهوری اسلامی خود دچار استبداد رای و عدم‌تحمل مخالف بوده و به همین‌خاطر می‌کوشند حول محوری مانند مبارزه با جمهوری اسلامی و تحقق دموکراسی بدیلی را ارائه کنند و اصلی‌ترین مشکلشان هم همین است که آلترناتیوی که معرفی می‌کنند حتی برای خودشان باورپذیر نیست.

جمع‌بندی این سخنان اینکه عامل اصلی پیروزی انقلاب اسلامی اکنون دقیقا پاشنه آشیل معارضان نظام برآمده از این انقلاب محسوب می‌شود و می‌توان گفت که حاکمیت با وجود چالش‌های متعددی که در عرصه داخلی و خارجی پیش روی خود می‌بیند و نیز به رغم مشکلات مربوط به سرمایه اجتماعی و تلاش مخالفانش برای زیر سوال بردن مشروعیت نظام حاکم، به هیچ وجه با آلترناتیوی از خود روبرو نیست.