حمله اسرائیل و ناامنی برای شرکای ترامپ

بامداد جمعه ۲۳ خردادماه، خاک ایران برای سومین بار طی قریب به یک سال اخیر هدف حملات رژیم اشغالگر قدس قرار گرفت.

اولین حمله در پایان فروردین ماه پارسال تاسیسات پدافندی اصفهان را هدف قرار داد و آبان‌ماه ۱۴۰۳ هم عملیاتی هوایی با نام ایام الحساب علیه مراکز نظامی ایران در تهران، خوزستان و ایلام انجام شد.

در آخرین حملات، عالی‌رتبه‌ترین مقام نظامی جمهوری اسلامی ایران سردار «محمد باقری» به همراه سرداران «حسین سلامی» و «غلامعلی رشید» فرماندهان سپاه پاسداران انقلاب اسلامی و قرارگاه خاتم الانبیا به شهادت رسیدند. ۶ تن از چهره‌های هسته‌ای ایران نیز از دیگر اهداف عملیات تروریستی امروز اسرائیل بودند.

مدیر یکی از بیمارستان‌های تهران از شهادت چهار کودک خردسال در حملات متجاوزانه بامداد امروز رژیم جانی و جعلی صیهونیستی به کشورمان خبر داد.

این اقدام در حالی به انجام رسید که بسیاری از تحلیلگران گمان می‌بردند، تحرکات آمریکایی‌ها در خروج نیروها و اتباع این کشور از منطقه اقدامی ایذایی برای تحت فشار دادن ایران پیش از دور ششم مذاکرات هسته‌ای است که قرار بود روز یکشنبه انجام شود.

مقامات آمریکایی هرچند اظهار داشتند در این حملات دخالیت نداشته‌اند اما اعلام کردند از آن مطلع بوده‌اند و اکنون اولویت اصلی واشنگتن، حفظ امنیت نیروهای آمریکایی در منطقه است.

با در نظر گرفتن این پیش‌فرض که «بنیامین نتانیاهو» هرگز نمی‌توانسته چنین عملیاتی را بدون هماهنگی «دونالد ترامپ» انجام دهد باید گفت فشار حداکثری روی ایران اینک از حوزه اقتصادی به امنیتی-نظامی انتقال یافته است.

به عبارتی دیگر، با گره خوردن مسائل مربوط به جنگ اوکراین، برای ترامپ گشایش درهای بسته توافق از طریق اعمال زور روی میز تصمیمات واشنگتن قرار گرفته است.

این در حالی است که الگوی عمل جمهوری اسلامی طی دهه‌های اخیر نشان می‌دهد قطعا اوضاع امنیتی منطقه به قبل از حملات اخیر اسرائیل بازنخواهد گشت و اینک بیش از هر زمانی شرکای ترامپ باید نگران سرنوشت و منافع خود باشند.

تهدیدات وضعیت کنونی بیش از همه متوجه دو هدف است؛ نخست قلمرو رژیم صهیونیستی و دوم منافع تریلیون دلاری کشورهای حاشیه جنوبی خلیج فارس که می‌تواند زیر تیغ بی‌ثباتی قرار گیرد.

در این میان، برخی رسانه‌ها این اقدام را به معنای اتمام حجت و پایان موعد دوماهه ترامپ به ایران قلمداد می‌کنند که مکررا از گزینه نظامی برای تحت فشار قرار دادن ایران استفاده می‌کرد. سطح این عملیات و اهداف آن اما چنان بود که دیگر به منزله یک هشدار در تهران در نظرگرفته نخواهد شد بلکه به معنای استفاده آمریکا از برگی است که به دلیل عدم درک الگوی رفتاری تهران، نتایجی معکوس را رقم خواهد زد.