بی‌سروسامانی شدید وضعیت مسکن باعث شد تا به وجود بحران‌های گرانی، بیکاری، افت مداوم ارزش ریال و ...، برنامه‌هایی مثل ساخت 4میلیون مسکن طی 4 سال در راس هدفگذاری‌های اقتصادی دولت سیزدهم قرار بگیرد.
به رغم آغاز اَبَرپروژه «مسکن مهر» در دوره احمدی‌نژاد، بی‌مسکنی و بدمسکنی مشکل میلیون‌ها خانوار ایرانی است.
بهمن ماه پارسال «اقبال شاکری» عضو کمیسیون عمران مجلس گفت 70 درصد درآمدهای خانوارها هزینه مسکن می‌شود و 20 تا 30 سال طول می‌کشد تا یک خانوار متوسط اگر تمام حقوق خود را خرج نکند، به مسکن برسد.
بر اساس آمار نفوس و مسکن سال 95، حدود 30 درصد خانوارهای کشور و بیش از 43 درصد خانوارهای تهرانی مستاجر بوده‌اند که طبیعتا اوضاع چند سال اخیر بر این آمار افزوده است.
در این شرایط، این سوال پیش می‌آید که اجاره‌نشینی اکنون قابل‌تحمل‌تر است یا گذشته‌های مربوط به 40 یا 50 سال پیش؟
آمار سال 1355 می‌گوید تعداد خانوارهای خانه‌دار خیلی بیشتر از الان بوده و تنها 19 درصد مردم اجاره‌نشین بوده‌اند.
پس از پیروزی انقلاب و با روی کار آمدن «ابوالحسن بنی‌صدر»، برنامه مسکن‌سازی دولت اول جمهوری اسلامی باعث شد تا خیلی‌ها خانه‌دار شوند.
به گزارش ایران مامن، با اعطای تسهیلات 300 هزار تومانی تحت عنوان «وام‌های مسکن بنی‌صدری» تعداد اجاره‌نشین‌ها در سال 1365 به 14درصد کاهش یافت.
در ادامه، درصد اجاره‌نشین‌های خانوارهای كشور در سال 1375 به 18 درصد و در سال 1385 به 25 درصد رسید.
البته مساله اجاره‌نشینی که قبلا به آن «خوش‌نشینی» گفته می‌شد فقط محدود به جنبه اقتصادی آن نمی‌شود و اکنون چیزی تحت عنوان «حقوق مستاجر» در ازای اجاره‌های کلانی که می‌پردازد موضوعیت می‌یابد.
«جعفر شهری» در کتاب «طهران قدیم» (انتشارات معین سال 1367) درباره اوضاع زندگی مالک و مستاجر نوشته است: صاحبخانه علاوه بر حق مالکیت که در جهت جزء و کل رفتار خود در خانه مختار است، بزرگ‌تر خانه نیز محسوب می‌گردد که امر و نهی مداخله در کارهای مستاجرین از حقوق مسلمه او به‌حساب می‌آید که هیچ‌کس بر روی دخالت‌های او حق لا و نعم (خیر و بله) نمی‌تواند داشته باشد، تا جایی که فحش او را مستاجر باید گل کرده به سر بگذارد که مخصوصا جلب رضایت زن صاحبخانه از امور واجبه هر مستاجر است که با کوچکی کردن‌ها و حرف‌شنوایی‌ها و انجام خدمت‌های به او این ارادت را به ثبوت برساند.
در ادامه آمده است: دیگر مرد مستاجر هرگز اوقات روز نباید مانده باشد و شب دیرتر از ساعت مقرر به خانه نباید پا بگذارد و سربه‌زیری و چشم‌پاکی را نباید از نظر دور داشته باشد. مستاجر چه نمازخوان و چه نمازنخوان صبح و ظهر و شب وضو و نمازش از انظار دیگران نباید پنهان مانده باشد و روزهای ماه رمضانش نباید بدون عذر شرعی باطل‌شده باشد و رعایت طهارت و تقوا را بیش از هر چه دقت نماید که زبان بستگی و شتر دیدی ندیدی در کار اهل خانه و سازش با دیگران باید سرلوحه تعلیماتش قرار گرفته باشد و...
