اولین راست‌های مدرن ایران کجا می‌روند؟

از آخرین سال‌های دهه ۶۰ تا اواسط دهه ۷۰، مرکز قدرت بودند و به واسطه نزدیکی با مرحوم هاشمی رفسنجانی همه‌کاره اقتصاد حساب می‌شدند.

با آمدن موج اصلاحات با آن همراه شدند و با وجود رقابت و افتراق‌هایشان با دوم خردادی‌های دو آتشه مثل سازمان مجاهدین انقلاب اسلامی و خصوصا مشارکتی‌ها، در دولت اصلاحات سهم خاص خودشان را داشتند.

حزب «کارگزاران سازندگی» که ابتدا به راست مدرن  شناخته می‌شدند از زمان خاتمی به بعد به طور کامل در اردوگاه اصلاحاتی‌ها قرار گرفتند.

بعد از دوره هشت‌ساله احمدی‌نژاد، کارگزارانی‌ها به دلیل همگونی‌های هاشمی و روحانی و خواص تکنوکراتیکشان، سهم عمده‌ای در دولت‌های یازدهم و دوازدهم یافتند و که شاخص‌ترین آن‌ها معاونت اولی «اسحاق جهانگیری» بود.

کارگزارانی‌ها برای بقا در بازی قدرت و حفظ مناصب و مصادر اجرایی حتی از ورود به عرصه‌ی از پیش‌باخته انتخابات سیزدهم ریاست‌جمهوری هم دریغ نکردند و برخلاف سایر تشکل‌ها و احزاب اصلاحاتی پشت سر «عبدالناصر همتی» ایستادند.

با خروج اعتدالی‌ها و اصلاحاتی‌ها از دستگاه اجرایی در دولت رئیسی، چشم‌اندازی برای بازگشت کارگزارانی‌ها حداقل تا یک دهه آینده به چشم نمی‌آید مگر اینکه اتفاقی خارق‌العاده رقم بخورد.

این وضعیت ناامیدکننده باعث کناره‌گیری برخی اعضای شاخص مثل «سیدحسین مرعشی» سخنگو و «یدالله طاهرنژاد» نایب رئیس شورای مرکزی از این شورا شده که البته «محمد عطریانفر» رئیس کنگره حزب کارگزاران از آن به عنوان جوانگرایی یادکرده است.

چند هفته پیش هم «فرزانه ترکان» از استعفای خود به همراه عده‌ای از بزرگان حزب به دلیل تصمیم انتخاباتی اخیر کارگزاران خبر داد که به جز استعفای ترکان، عطریانفر استعفای بقیه را تکذیب کرد با این حال موضوعی که در حزب تحت رهبری «غلامحسین کرباسچی» قابل تکذیب نبود شکاف میان کارگزاران بود.

از دید بسیاری از ناظران سیاسی، کارگزاران به عنوان سردمدار منصب‌خواهی جریان اصلاح‌طلبی و پیگیر ایده حفظ قدرت به هر قیمت، هر چند تحولات درونی را تحت عنوان «جوانگرایی» و «پوست‌اندازی» پوشش دهند اما نمی‌توانند منکر پایان همزمان اقبال عمومی و اعتماد حاکمیت به اولین راست‌های مدرن ایران شوند.