حادثه نطنز و سناریوهای اسرائیلی

در حالی که همچنان گمانه‌زنی‌ها درباره نقش اسرائیل در حادثه آتش سوزی تاسیسات هسته‌ای نطنز ادامه دارد، وزیر جنگ سابق اسرائیل به طور غیرمستقیم رئیس موساد را متهم کرد که اطلاعات را به رسانه‌ها درز می‌دهد.

به گزارش ایران مامن از روزنامه مردمسالاری، «آویگدور لیبرمن» وزیر جنگ سابق اسرائیل، به طور ضمنی «یوسی کوهن» رئیس موساد را متهم کرد که نقش داشتن اسرائیل در انفجار تاسیسات غنی سازی نطنز را به رسانه‌ها لو داده است.

لیبرمن رهبر حزب «اسرائیل بیتنا» در گفتگو با رادیو ارتش اسرائیل گفت: «یک مقام اطلاعاتی گفته است که اسرائیل مسئول انفجار روز پنجشنبه در ایران است. تمام سلسله مراتب امنیتی کشور می‌دانند او کیست.»

اشاره لیبرمن به گزارشی از نیویورک تایمز است که به نقل از «یک مقام اطلاعاتی خاورمیانه» نوشته بود آتش سوزی در تاسیسات نطنز که برای تولید سانتریفیوژ ساخته شده، ناشی از انفجار بمبی بوده است که اسرائیل در این مکان کار گذاشته است. این مقام اطلاعاتی همچنین گفته که اسرائیل با دیگر حوادث روزهای اخیر در ایران ارتباطی نداشته است. هفته گذشته انفجار یک مخزن گاز در نزدیکی پارچین هم خبرساز شده بود.

لیبرمن اضافه کرد: «انتظار دارم که نخست وزیر (بنیامین نتانیاهو) دهان او را ببندد، به ویژه که او ستادی برای انتخابات مقدماتی حزب لیکود راه انداخته است.»

اگرچه وزیر جنگ سابق اسرائیل مشخصا نامی از کوهن نبرده است، اما اشاره هایش مبنی بر تلاش‌های این فرد برای رهبری حزب لیکود و این که نتانیاهو می‌تواند او را ساکت کند، نام رئیس موساد را مطرح می‌کند. «یوسی کوهن» در گذشته هم متهم شده بود که اطلاعات حساس را به رسانه‌ها درز می‌دهد.

سال گذشته یک مجله افراط گرای مذهبی اسرائیل نقل قول‌هایی را درباره تهدید یک ژنرال ارشد ایران، بحث درباره ترور رهبران حماس، و علاقه اش برای رهبری سیاسی در آینده مطرح کرده بود. مقامات موساد این گفتگو را تکذیب کردند.

روز یکشنبه هم «گابی اشکنازی» وزیر خارجه رژیم اسرائیل درباره حادثه در تاسیسات غنی سازی نطنز گفته بود: «ما یک سیاست بلندمدت در زمان زمامداری بسیاری از دولت‌ها داریم که اجازه ندهیم ایران توانایی هسته‌ای داشته باشد.» او اضافه کرد: «این رژیم با چنین توانایی‌هایی تهدیدی علیه موجود اسرائیل خواهد بود و اسرائیل نمی‌تواند اجازه بدهد که در مرز‌های شمالی ما مستقر شوند، بنابراین اقداماتی را صورت می‌دهیم که بهتر است ناگفته بماند.»

در همان روز اما «بنی گانتز» وزیر جنگ کنونی اسرائیل، درباره این که آیا این رژیم نقشی در «انفجار‌های مرموز» در تاسیسات هسته‌ای ایران داشته است، گفت: «هر اتفاقی که در ایران رخ دهد لزوما ربطی به ما ندارد.»

او به رادیو اسرائیل گفت: «تمام آن سیستم‌ها پیچیده اند، محدودیت‌های ایمنی بسیار بالایی دارند و مطمئن نیستم که آن‌ها (ایرانی ها) بدانند که چگونه همیشه از این سیستم‌ها نگهداری کنند.» مقامات ایرانی می گویند علت حادثه نطنز را کشف کرده اند، اما به دلیل ملاحظات امنیتی نمی توانند آن را بگویند.

«بهروز کمالوندی» سخنگوی سازمان انرژی اتمی گفته است آتش سوزی در تاسیسات غنی سازی تلفات جانی نداشته، اما خسارت قابل توجهی به بار آورده است و ممکن است در در برنامه میان مدت توسعه و تولید ماشین‌های پیشرفته کندی‌هایی ایجاد کند.

مسئولیت آمریکا و اسرائیل

درصورتی که دست داشتن رژیم صهیونیستی در رخداد اخیر در سایت هسته ای نطنز ثابت شود، نمی‌توان نقش تعیین کننده آمریکا در این زمینه و مخاطراتی که این تغییر رویکرد و عبور از خطوط قرمز جمهوری اسلامی متوجه واشنگتن خواهد کرد را از نظر دور داشت.

به گزارش نورنیوز رسانه نزدیک به شورای عالی امنیت ملی با وجود گذشت بیش از چهار روز از وقوع حادثه در یکی از سوله‌های در حال تجهیز مجتمع هسته‌ای شهید احمدی روشن ( نطنز)، فضاسازی رسانه‌های مرتبط با رژیم صهیونیستی برای «قدرتمندنمایی» اسراییل همچنان ادامه دارد.

این فضاسازی‌ها که با تکیه بر تکنیک‌های عملیات روانی و مبتنی بر اخبار و اطلاعات غیر مستند از منابع غیر مشخص در حال انجام است با گمانه‌زنی‌های مختلف از جمله خرابکاری، انجام عملیات ویژه، عملیات سایبری، عملیات هوایی، اصابت موشک و… بدون ارائه هیچ سندی دست کم دو هدف را پیگیری می‌کند: «ایجاد اخلال در امنیت روانی جامعه ایران» و «ارائه یک چهره قدرتمند از رژیم صهیونیستی».

سناریوهای صهیونیستی

اول این که فضاسازی‌های اخیر که بهره‌ای از اطلاعات و اخبار مستند ندارد از جنس جریان سازی رسانه‌ای بوده و برنامه‌ای هدفمند برای متقاعد کردن افکار عمومی داخلی و خارجی نسبت به اراده و توانمندی رژیم صهیونیستی برای ضربه زدن به برنامه هسته‌ای صلح آمیز ایران است.  واکنش‌های تقریبا یکسان مقامات رسمی رژیم صهیونیستی شامل نخست وزیر، وزیردفاع و وزیر امور خارجه اسراییل نیز مکمل این برنامه است.

دومین موضوع قابل توجه در این مقوله این است که رژیم صهیونیستی با علم به آسیب‌پذیر بودن در قبال پاسخگویی جمهوری اسلامی، اساسا جرأت مواجهه مستقیم با ایران را به ویژه در موضوع بسیار حساس حمله به مراکز هسته‌ای کشورمان ندارد از این رو با بهره‌گیری از ابزارهای رسانه‌ای در تلاش است که «موفقیت بی‌هزینه» را در این حادثه برای خود رقم بزند.

اما اگر بخواهیم بر اساس آنچه رسانه‌های همسو و مرتبط با اسرائیل مدعی هستند، فرض کنیم در سایت هسته‌ای نطنز حادثه ای رخ داده که کار عوامل این رژیم بوده باید فرضیه «تغییر راهبردی» رویکرد رژیم صهیونیستی برای «تغییر موازنه امنیتی» در منطقه را مدنظر قرار دهیم که الزاماتی به همراه خواهد داشت.

اول اینکه؛ چون رژیم صهیونیستی به خود جرأت ورود به «منطقه ممنوعه» و عبور از خطوط قرمز را داده است، بنابر این به دلیل تبعات این اقدام برای ایران، منطقه و جامعه بین‌الملل، قواعد قبلی میان دو جبهه، دستخوش تغییرات اساسی خواهد شد.

دوم اینکه؛ واضح است که رژیم صهیونیستی بدون اجازه ایالات متحده آمریکا نسبت به تعدی به حوزه حساسی چون مراکز هسته ای جمهوری اسلامی ایران حتی فکر هم نمی تواند بکند چه رسد به اقدام.

بنابراین اگر واقعا روزی اسراییل دست به چنین اقدامی بزند قطعا یا به سفارش آمریکا صورت گرفته ویا حداقل با موافقت واشنگتن بوده است. در آن صورت باید پذیرفت که در رویکرد آمریکا نیز «تغییرات راهبردی» صورت گرفته باشد. پذیرش این تغییر از سوی آمریکا با توجه به شرایط داخلی و بین‌المللی این کشور و به ویژه در پیش بودن انتخابات ریاست جمهوری آمریکا گزاره کاملا غیرمحتملی است لیکن درصورتی که نقش رژیم صهیونیستی در چنین رخدادی ثابت شود نمی توان نقش تعیین کننده آمریکا در این زمینه را در نظر نگرفت.

سوم اینکه؛ با پذیرش نقش آمریکا در این رخداد، طبیعتا باید پذیرفت که مخاطرات این تغییر رویکرد و عبور از خطوط قرمز متوجه واشنگتن نیزخواهد شد.

اگر فرض کنیم که فضاسازی چند روز گذشته رسانه های رسمی و نیابتی رژیم صهیونیستی بهره ای از واقعیت داشته باشد باید بپذیریم که رژیم صهیونیستی با جلب نظر آمریکا به حوزه اقدام مستقیم علیه ایران وارد شده و این رویکرد را به موضوع ضربه زدن به تاسیسات هسته ای کشورمان نیز تعمیم داده است. توجه به آثار گسترده مترتب بر تغییر احتمالی در رویکردهای امنیتی رژیم صهیونیستی برای امنیت این رژیم و مخاطرات قابل توجه سیاسی و امنیتی آن برای آمریکا، پذیرش این فرضیه را با ضرورت تامل مواجه می‌کند.