تحلیل و توصیه‌ای درباره دسته‌بندی و کنشگری معترضان

اعتقاد بر این است که هیچ نظام سیاسی در زمان غیر معصوم بری از خطا و اشتباه نیست و سیره اهل بیت در زمان حاکمیت خلفای بنی امیه و بنی عباس که صرفا پوششی از اسلام را یدک می‌کشیدند و هیچ سنخیتی با سیره اهل بیت و دستورات دینی نداشتند، مبتنی بر سیاست تقیه و ارشاد و نصیحت حاکمان بوده است و حفظ دماءمسلمین خاصه شیعیان خود و حفظ دین و زنده نگه داشتن دین و مبلغان دینی را اولویت قرار می‌دادند هر چند در این مسیر متحمل سختی ها و نهایتا شهادت گردیدند.

در حکومت و نظام فعلی مستقر در ایران اسلامی نیز حکومتی زمامدار امور است که

اولا : حکومتی شیعی است نه لائیک و نه سکولار

ثانیا: مدعی اجرای احکام اسلامی مبتنی بر نظرات فقهای شیعه وعلمای اعلام در قانون گذاری هستند

ثالثا: خود را بری از خطا و اشتباه نمی‌داند و رهبر آن به صراحت بر وجود اشکال در سیستم اذعان می‌کنند و بر درمان زخم به منظور ننشستن مگس بر روی آن توصیه دارند

رابعا: از سالهای مبارزاتی تا استقرار کامل مورد نفوذ افراد و جریانات دشمن در بدنه و ارکان آن بوده است و ضربات سهمگینی را متوجه آن نموده اند که از اینها بعنوان «براندازان معکوس» می توان نام برد.

خامسا: موجودیت این نظام به هیچ وجه مورد تایید دشمنان آن قرار نگرفته و از هر روشی اعم از ترور ، جنگ تحمیلی، جنگ اقتصادی، تحریم، جنگ رسانه ای، جنگ سیاسی علیه آن دریغ نورزیده اند.

سادسا: مومنین احمق دارای مسئولیت و جایگاه همیشه مورد بازی دست منافقین زیرک قرار گرفته اند و با اقدامات نسنجیده و نابخردانه تحمیل هزینه برای کشور و نظام فراهم ساخته و می‌سازند.

با این مقدمه به اصل موضوع ورودی داشته باشیم؛

ماجرای خانم مهسا امینی سبب شد که بهانه ای برای حمله به نظام توسط براندازان داخلی و خارجی فراهم گردد و بی تدبیری در درمان به موقع زخم زمینه جولان معاندان را فراهم ساخت و اتفاقات ناگوار بعدی و بروز رفتارهای افراطی در دو طرف ماجرا را شاهد باشیم که مسلما مورد تایید هیچ انسان منصف و عادلی نخواهد بود و مسلما این رفتارهای رادیکال از سوی هر کدامیک از طرفین مورد تعقیب و پیگیری قرار گرفته و خواهد گرفت.

از این رو مسأله از خونخواهی ایشان به سمت براندازی نظام سوق داده شد و مطالبات از برخورد با مقصران و شنیدن صدای معترضین به ساقط کردن نظام هدف گذاری گردید.

در این میان می‌شد با تدبیر لازم و بهره مندی از ظرفیت‌های موجود در قانون اساسی جماعت معترض را از برانداز جدا ساخت و نسبت به آگاه سازی آنان اقدام نمود و ترفند و کید دشمن را که تمام عیار با همه امکانات سیاسی، رسانه ای و مالی به میدان آمده بود را باطل نمود و به خودشان برگرداند آنهم در حالی که کشورهای مدعی حقوق بشر و حقوق زنان، خود در جایگاه متهمین نقض این حقوق در کشورهای خود می‌باشند.

هر چند انتظار می‌رفت معترضین نیز که غالبا دلسوز وطن و نظام هستند و ناکارآمدی و بی تدبیری و سوء عملکردهای افراد در برآورده ساختن و محقق نمودن شعارها و وعده های خود جهت ارتقای سطح اقتصادی رفاهی اجتماعی زندگی مردم را مورد درخواست بحق خود قرار می‌دادند، به محض اینکه ملاحظه کردند که مطالبه حق شان توسط بدخواهان م یخواهد طمع باطل گردد ، با مرزبندی شفاف با آنها زمینه این قربانی شدن را مسدود می‌کردند.

از این رو می توان به سه نوع نگاه در بین معترضین داخلی اشاره کرد. گروه اول آنان که معتقد به اصلاح ساختار نظام هستند و گروه دوم عده ای که هیچ راه اصلاحی را متصور نمی‌باشند که به دو دسته عمل گرا و محافظه کار در زمره براندازان تقسیم می‌شوند!

الف : آنانکه به اصلاح و بکارگیری روشهای مصلحانه معتقدند ، بالتبع با براندازان همراهی ندارند و بصراحت خط خود را از آنها جدا می‌کنند و روشهای مصلحانه و مطالبه گرانه را انتخاب می‌کنند و ادبیات توصیه و نصیحت دلسوزانه را انتخاب می‌کنند و به آن می‌پردازند.

اینکه نظام از این فرصت بهره نبرد و نقدهای دلسوزانه و راهگشا را نشنود و نواقص را مرتفع نکند نه تنها منطقی نیست بلکه نشان از بی درایتی و تحت تاثیر براندازان معکوس قرار گرفتن است که سعی دارند هر چه بیشتر ریزش ها را تسریع و پروژه تبدیل موافق به مخالف و نهایتا معاند را تسریع بخشند. در حالی که سیاست بزرگان نظام بر جذب حداکثری و دفع حداقلی و تبدیل مخالف به موافق است.

مسلما گوش مسئولین متعهد نظام بر نصایح باز است و هیچگاه در صدد مسدود نمودن راههای دریافت نقدهای دلسوزانه نبوده و نخواهند بود و مسیرهای دریافت این گزارشات و مطالبات را فراهم می‌سازند.البته از نیرنگ خناسان در لباس براندازان معکوس نبایست غفلت نمایند که خواست حق آنان را با بد عمل کردن و وارونه نشان دادن به باطل منتهی می‌کنند.

ب: با بررسی مواضع و بیانیه ها و… گروه دوم ، هر دو دسته عمل گرا و محافظه کار معتقدند حاکمیت و حکومت مصداق ظلم و ظالم و فساد مطلق و ناکارآمد غیر قابل اصلاح می‌باشند، که در نوع مواجهه با حاکمیت یا در میدان مبارزه حضور بهم می‌رسانند یا با سکوت و اعلام مواضع مخفیانه با این جریان همراهی می‌کنند.

هر دو دسته اگر معتقد به آنچه می گویند هستند علی القاعده وظیفه شان اعلام انزجار علنی از حاکمیت و اعلام قیام علیه آنان می‌باشد و اگر براندازی را افتخاری برای خود می‌دانند کاری که امثال آقای امجد مدتی است شروع کرده است را بایستی پیش بگیرند یعنی اعلام مواضع رسمی که این روش در دسته عملگرا به وضوح دیده می‌شود و اینان معتقدند سکوت و عدم همراهی با براندازان خارج نشین، بمنزله تایید اقدامات حاکمیت و همراهی و مشارکت در اقدامات او می‌باشد، از این رو در این مسیر طبق اعتقاد و زعم خود بدلیل اینکه مبارزه علیه ظلم و طاغوت و… می‌کنند، اینان بالتبع یا رفتارهای خود را از بواسطه تئوری پردازان محافظه کار همراه خود مورد تایید دین مبین و توصیه اهل بیت نیز تلقی نموده و کشته شدن در این راه شهادت و کشته های خویش را شهید راه آزادی می‌نامند یا بدون اعتقاد به مبانی دینی بعنوان جماعت دین گریز صرفا از سر ظلم ستیزی اقدام میکنند که در هر دو صورت باید میدان مبارزه را هیچگاه ترک نکرده و میدان داری نمایند.

اما شاهدیم گروه محافظه کار که اکثریت جمعیتی معترضین برانداز را شامل می‌شوند و ساکتین نیز نامیده می شوند، در این مسیر اینگونه عمل نمی‌کنند و لااقل گروه عمل گرای خود را در میدان همراهی نمی‌کنند.

اینان بیشتر تئوری پردازی و تطهیر گرایی و ترغیب و تشویق عملکرد گروه عملگرا و تخریب روش اتخاذی گروه اول اصلاحگرا را در دستور کار خود دارند که خوب وضعیت آن دو گروه مشخص است اما لازم است گروه محافظه کار اگر چنین تفکراتی با شاخص های که در بالا بر شمردیم را دارا می‌باشند به چند سوال ساده پاسخ دهند که ؛

۱- چرا این افراد، امثال آقای امجد را در مبارزه با حاکمیت همراهی نمی‌کنند و با وی بیعت نمی‌کنند؟

۲- چرا حاضر به هزینه کردن در این مسیر انقلابی و الهی به زعم خودشان نیستند و مایلند دیگران در میدان حضور پیدا کنند و خود صرفا در خفا و محافل خصوصی موضع گیری نمایند؟ چرا از عنوان نمودن اسم و مواضع علنی خود ابا دارند؟

۳- چرا در انظار عمومی موضع سکوت گرفته اند و منتظرند تا اتفاقی بیافتد و آنوقت موضع علنی بگیرند؟

۴- چرا منتظرند براندازان خارج نشین اعم از پهلوی ها و رجوی ها و علینژادها و کومله ها و…… اقدامی بکنند در حالی که شاید اصلا به آنها اعتقاد نداشته باشند و آنها را نیز قبول نداشته باشند.

۵- چرا با مردم معترض که به زعم خود قائلند اکثریت جامعه هستند همراهی نمی‌کنند؟ و خود راسا اقدام نمی‌کنند و مردم اکثریت مورد ادعایی خود را به قیام فرا نمی‌خوانند؟ نهایتا اگر به آنچه میگویند ایمان راسخ دارند و حکومت را طاغوت و اقدام مبارزاتی خود را حق مطلق می‌پندارند مانند انقلابیون علیه رژیم شاه عمل کنند که یا به شهادت می‌رسند یا به زندان و..و بعد از پیروزی انقلاب مورد ادعای شان به قبول مسئولیت و پست و مقام می‌پردازند.
هرچند بارها فراخوان داده‌اند و با عدم همراهی همین مردم مورد ادعایشان روبرو شده اند.

کلام آخر؛
کشور و نظام که با رشادت های جوانان خود و تقدیم خون های پاک از گذرگاه های صعب طراحی شده در مسیر خود با توکل بر خدا و همراهی مردم عبور کرده است، مسیر درست خود را همیشه پیدا خواهد کرد و از این حادثه تحمیلی و جنگ تمام عیار ترکیبی نیز بسلامت عبور خواهد کرد و توصیه میکنم که این معترضین به جای مشغول شدن در انقلاب مجازی و ورود در جنگ رسانه‌ای علیه این نظام و به خطر انداختن جان خود و دیگران ، به راه و روش گروه اول که مصلحانه گام بر می‌دارند بپیوندند و مشکلات کشور بمنظور اعتلای آن را مورد مطالبه جدی خویش قرار دهند
والسلام علی من اتبع الهدی