تعریف خواهرِ همسر امام درباره شکنجه‌گاه‌های زمان شاه

بی تکلف و ساده می گویند: بالاخره هر انقلابی توسط یک نفر رهبری می شود. اینهمه ظلم و ستم که دوام نمی آورد. خواهرم رفته بودند یکی از زندان ها و شکنجه گاه ها را دیده بودند. تعریف می کردند که چه وسایلی برای شکنجه به کار برده می شد. می گفتند در یک محوطه کوچک (با دست روی پتویی که نشسته اند محوطه ای را مشخص می کنند) باریک با [ناخواناست] که به اندازه مچ دست من در آن تعبیه شده (به مچ دستشان اشاره می کنند) و حرارتی سوزان می دهند و این جوانهای پاک و معصوم را مثل همبرگر داغ می کرده اند.  آتشهای بزرگی با سه شعله قوی دیده اند [ناخواناست] را به جرم آزادی خواهی روی آن می سوزانده اند.

با تاثر ادامه می دهند: این یک امر خدایی است و آه مادرهای زجر کشیده و فریادهای آن جوانانی که زیر شکنجه ناله کردند و ستم کشیدند [ناخوانا] و امام هم تنها مامور انجام این رسالت نبود. [ناخوانا] همه چیز از مردم شروع شد [ ناخوانا]

می گویم: اجازه می فرمایید اولین سوالم را شروع کنم.

می فرمایند: بفرمایید اما سوالات [ناخوانا] نکنید. امیدوارم سوالاتتان طوری باشد که با این آشفتگی بتوانم پاسخ دهم چون واقعا گرفتاریها و [ناخوانا] خسته ام می کند.

می گویم: مخصوصا این وقت شب که موقع استراحت کردنتان است.

سوال اول را مطرح می کنم و می گویم:  شما همسر بزرگ مردی هستید که جهانیان را با قدرت عظیم خود در پیروزی حق بر باطل خیره نموده است. شما در این لحظات غرور آفرین پیروزی چه حسی دارید؟

توضیحات کاملی می دهند اما نمی گذارند بنویسم و می گویند:  این ها را برای شما گفتم حالا بگذارید [ناخوانا] جملات برایتان می‌گویم بنویسید و ادامه می دهند:  احساس شادی و خشنودی از همسری و همگامی با شوهرم و پیروزی ملتم و برای از بین رفتن ظلم و ستم از مملکتم.

متاسفانه در سند موجود برخی کلمات متن مشخص نبود که با ذکر کلمه ” ناخوانا” مشخص شده است.

قسمت سوم:

این همه ستم، این همه ظلم که دوام نمی آورد