من و فوبیای تبریکات نوروزی

چند سالی‌ست که دچار فوبیای فضای مجازی در صبح روز عید شده‌ام. پیام‌های بی‌شماری از افراد شناس و ناشناس می‌رسد که بلااستثنا آماده و کارت پستالی و استیکری است. گاهی شماره آنها را سیو ندارم و حتی به خودشان زحمت نمی‌دهند سلام کنند و خودشان را معرفی کنند. نمی‌دانم چه اجباری به فرستادن این پیام‌ها داریم؟
بدتر از آن خدا نکند توی گروهی عضو باشید. شخصا تا چند روز وضعیت دیوانه‌کننده‌ای را باید تحمل کنم. انبوهی از پیام‌های تکرار تبریک سال نو!

پیشنهاد من:
۱- بیایید توی هر گروهی هستیم از بهترین تجربیات، کتاب‌ها و فیلم‌ها و عوامل رشدمان دو خط بنویسیم.

۲- در کنار تبریکات کلیشه‌ای، بنویسیم که امسال قرار است چه کاری انجام بدهیم تا انسان بهتری برای خودمان باشیم. لازم نیست یک کار بزرگ باشد.‌

_شاید بتوانیم ماهی یک بار به پرورشگاه برویم و به بچه‌ها در درس‌هایشان کمک کنیم.
_شاید بتوانیم زباله‌های پلاستیکی‌مان را از زباله‌های تر جدا کنیم.
_شاید قرار است امسال موقع رانندگی کمتر بوق بزنیم، کمتر فحش بدهیم.
_شاید بخواهیم ماهی یک کتاب متفاوت بخوانیم و به اطلاعات مجازی اکتفا نکنیم.
_شاید با خودمان قرار بگذاریم ماهی یک‌بار با فردی مخالف عقیده‌مان گفتگو کنیم، تمرین کنیم وسط حرفش نپریم و فقط شنونده باشیم. باور کنیم هیچ اتفاقی نمی‌افتد، حکومتی ساقط نمی‌شود یا به وجود نمی‌آید.
_شاید تصمیم بگیریم گاهی موقع بیرون رفتن یک میوه یا ساندویچ با خودمان ببریم و به پسرک زباله گرد بدهیم.

شما می‌توانید این لیست را تا هزاران خط دیگر ادامه بدهید و امسال را اندکی نو‌ تر از سال قبل کنید.