پولش را می‌دهم پس هستم!

از دیروز که قبض برق چهار میلیون و ششصد هزار تومانی‌اش را علی کریمی جادوگر فوتبال ایران در اعتراض به اخطار قطع برق منتشر کرد، بهانه‌ای برای حساب و کتاب‌های سرانگشتی خیلی از مردم همیشه در صحنه فراهم شد.

فراتر از یک ماشین لباس‌شویی، یخچال‌فریزر، تلویزیون و در بهترین حالت کولر گازی که پرمصرف‌ترین وسائل خانه میلیون‌ها ایرانی است، باید تعداد زیادی لوازم خانگی، روشنایی، بالا و پایین‌بر، پمپ‌های متعدد برای پرکردن استخر و کار کردن جکوزی و … کار کند تا پول برق حتی به شکل تصاعدی به رقم مذکور برسد.

بعضی هم به شوخی عنوان کردند که شاید علی کریمی در خانه‌اش ماینر دارد و بیت کوین استخراج می‌کند.

درستش این است که هر کس بر اساس نیازش باید بتواند مصرف کند اما غلط اینجا است که هزینه مصرف در کشوری که از بنزین و گازوئیل گرفته تا برق و گاز و کالاهای اساسی یارانه می‌گیرد، برای همه یکسان است.

در کشوری که فقط سالی ۸۶ میلیارد دلار صرف یارانه پنهان انرژی می‌شود، پول بنزین ماشین‌های لاکچری با کسی که با یک ماشین فکسنی برای مخارج خانواده‌اش زیر آفتاب داغ تابستان بدون کولر مسافرکشی می‌کند تا دختر بچه‌ای که در سیستان از بی‌آبی زار می‌زند یکجور حساب می‌شود.

این یعنی هرچقدر بیشتر مصرف کنی از ثروت همگانی ملت بیشتر برده‌ای. معنی دیگر اینکه تمام تلاش‌ها برای تحقق عدالت اجتماعی طی چهل سال اخیر محدود به پاشیدن همسان یارانه ۴۵هزار و پانصد تومانی طی ۱۰ سال بوده که همین را هم برخی بی‌شناسنامه‌های بی‌آب‌نشین نمی‌گیرند. در این میان هم نهادی چون دولت سال‌ها بخاطر ترس از دردسرهایش در وضعیت «ما هیچ، ما نگاه» جا خوش کرده است.

✍️ محمد موسی کاظمی