سنت دولت‌داری در دهه‌های گذشته این بوده که معمولا سال نخست روسای جمهور با گشایش یا دست کم امیدواری‌هایی به بهبود اوضاع سپری شده و سپس مخالفان با کنار گذاشتن تعارفات سیاسی عملکرد دولت‌ها را هدف قرار داده‌اند؛ وضعیتی که از نیمه پایانی دولت‌های دوم روسای جمهوری به اوج خود رسیده و به فاز رقابت‌های

با پایان کار دولت «حسن روحانی» که بسیاری آن را نوعی «شرکت سهامی خاص» می‌دیدند، کابینه «سیدابراهیم رئیسی» هم دستخوش رقابت‌های سیاسی طیف‌های مختلف جریان راست شده است.   به موازات رقابت‌های پیدا و پنهان درون دولت که در تیم اقتصادی نمود جدی‌تری یافته، سایر حوزه‌ها مانند سیاست خارجی نیز با وضعیت تقریبا مشابه مواجه