سیاست بین‌الملل، صورت یانگوم با سیرت جومونگ

«بچه‌های ما در خانه سریال کره‌ای می‌بینند و از ما می‌پرسند کره‌های مهربان در این سریال‌ها همان کسانی هستند که پول‌های ما را نمی‌دهند؟»؛ این بخشی از اظهارات روز چهارشنبه «حسین امیرعبداللهیان» در روسیه است.

بعد از تهدید وزیر امور خارجه به پخش نکردن سریال‌های کره‌ای در صداوسیما بخاطر آزاد نکردن هفت میلیارد دلار ایران، عده‌ای این گفته‌های امیرعبداللهیان را نیش و نوش دیپلماتیک و زیرکانه توصیف کرده و از آن تمجید کردند.

بسیاری اما از این اظهارات انتقاد کرده و مانند پیشنهاد وزیر خارجه به آمریکایی‌ها برای بازگرداندن ۱۰میلیارد دلار بلوکه شدن به عنوان مشوق آمدن ایران پای میز مذاکرات، آن را ناشی از ناپختگی رئیس دستگاه دیپلماسی دانستند.

طیفی هم از منظری دیگر به ماجرا نگاه کرده و بیان داشتند اقتصاد و روابط خارجی کشور به وضعیتی افتاده که موضوع آزادی ۷ میلیارد دلار پول بلوکه شده جهت گذران امور به دغدغه اصلی سیاستگذاران خارجی تبدیل شده و مرتبا از آن سخن می‌گویند در حالی که همین میزان پول با وجود هنگفت بودن، به اندازه زیان قطع شبکه‌های «مارک زاکربرگ» آمریکایی فقط طی ۶ ساعت بوده است.

از این منظر، ایران که در سال ۲۰۱۱ تنها طی یک سال رقمی نزدیک به ۱۱۸ میلیارد دلار نفت می‌فروخت بعد از یک دهه عقبگردی چشمگیر در تامین ارز مورد نیاز خود داشته است.

زاویه نگاه دیگری که می‌توان به اظهارات وزیر امور خارجه نگریست اینکه کره‌ای‌ها یا هر ملتی هر چقدر مهربان باشند سیاست خارجی‌شان جز منافع ملی نمی‌تواند مبنایی داشته باشد.

سیاست بین‌الملل و تعاملات واحدهای ملی پر است از عکس‌های یادگاری رهبران، ضیافت‌های شام و ناهار، تعارفات و لبخندهای دیپلماتیک، تفاهم‌نامه‌های رنگارنگ و … که ظاهری «یانگوم»‌گونه دارد.

واقعیت روابط بین‌الملل با انبوهی از اهداف و منافع متعارض اما ماهیتی «جومونگ»‌وار دارد که «دولت-ملت»‌ها بر سر این منافع از شمشیر کشیدن و جنگیدن با هیچ رقیبی ابایی ندارند.

اعظم حمیدپور