کابوس پلاستیکی

اضافه شدن سالانه ۱۸۵ هزار تن پلاستیک در کشور و تهدیدزایی میکروپلاستیک‌ها برای زیست بوم، آمار و هشداری بود که از سوی مدیرکل دفتر مدیریت پسماند سازمان حفاظت محیط زیست در روز جهانی محیط زیست (پنجم ژوئن برابر پانزدهم خردادماه) در رسانه‌ها بازتاب یافت.

اضافه شدن این حجم پلاستیک یعنی بسته شدن آخرین منافذ نفس کشیدن زیست بوم زیر فشار آلاینده‌هایی که از بین می‌برند و از بین نمی‌روند.

در کشوری چون کانادا مطابق با عرف و فرهنگ مصرفی که نهادینه شده، از کیسه‌های پارچه‌ای به جای کیسه‌های پلاستیکی استفاده می‌شود چون مردم باور دارند دفن کیسه‌های پلاستیکی زلزله‌ای خاموش برای محیط زیست است و می‌تواند به بستر دریا، پارک‌ها و خیابان‌ها راه پیدا ‌کند.

این سبک دوستداران محیط زیست به بیشتر کشورهای اروپایی نیز تسری پیدا کرده است؛ درست برعکس ایران که این کیسه‌ها برای فروشندگان و خریداران محبوبند زیرا ارزان، محکم، سبک و همچنین برای حمل مواد غذایی، بهداشتی هستند.

در بهترین حالت، اگر پلاستیک‌ها در دستگاه‌های زباله‌سوز از بین بروند، گازهای بسیار سمی، سرطان‌زا و مخربی آزاد می‌کنند که نه تنها حیوانات روی زمین بلکه حیوانات ساکن دریا و اقیانوس‌ها راهم نابود می‌کنند.

این در حالی است که از سراوان گیلان و آرادکوه تهران تا شوش خوزستان معضل دفع پسماند سال‌ها است گریبان زمین و مردم را گرفته و در میان این پسماندها، پلاستیک وزنی سنگین دارد.

از سوی دیگر، بسیاری از حیوانات تکه‌های پلاستیک را با غذا اشتباه می‌گیرند و بر اثر خوردن آن‌ها دچار مشکلات جدی در دستگاه گوارش شده و می‌میرند. از همه بدتر اینکه بعد از مرگ آن حیوان، تکه‌های پلاستیکی برای کشتن حیوان بعدی به چرخه معیوب خود باز می‌گردد.

طبیعت هنوز برای از بین بردن این ماده ساخت دست بشر راهکاری پیدا نکرده و یک تکه پلاستیک کوچک به ۴۰۰ سال زمان برای تجزیه نیاز دارد.

با توجه به این واقعیت انکارناپذیرپلاستیکی، همه باید برای کاهش مصرف کیسه‌های ساخته شده از این جنس احساس مسئولیت کرده و برای نجات زمین از پلاستیک تلاش کنیم.

پروین اروجی