فوتبال ما عین مملکت‌داری ما است و بالعکس

سرلیست مسائلی که باعث شده وضعیت مملکت به شکلی درآید که مشاهده می‌کنیم دو کلمه است؛ اولی «بی‌قانونی» و دومی «رانت‌بازی» که اصلی‌ترین مجرای فساد است.

این دو معنای سمّی در فوتبال بیش از هر عرصه دیگری به چشم می‌آید. چرا؟ به سه دلیل عمده؛ اول اینکه فوتبال و فوتبالیست‌ها بیش از خیلی‌ها توی چشمند و دیگر این که پول زیادی در آن جابجا می‌شود. سوم هم این که برای بسیاری از ورزشی‌ها، سیاسیون، رسانه‌ای‌ها و … فوتبال و ثروت و شهرت و محبوبیت و … با رشته‌‌هایی ناگسستی به هم گره خورده است.

در فوتبال ما بی‌قانونی قانون است یعنی در واقع قانون تصویب می‌شود تا اجرا نشود. برای همین بود که وقتی با پایان فصل گفتند از این به بعد باشگاه‌ها نمی‌توانند قرارداد یورویی و دلاری ببندند کسی آن را جدی نگرفت و فقط یکی دو بازیکن خارجی در مصاحبه‌های خود به آن واکنش نشان دادند.

بعد از طرح قرارداد ریالی با خارجی‌ها، باشگاه استقلال تهران بلافاصله اعلام کرد که به دنبال مربی بزرگ خارجی است. به همین خاطر خوان رامون لوپز سرمربی پیشین رئال مادرید و تیم‌های ملی اسپانیا، عربستان و عمان ماه قبل وارد تهران شد و اگر امکانات و شرایط آبی‌ها را پذیرفته بود امروز به جای جواد نکونام او روی نیمکت آبی‌ها نشسته بود و صدالبته با قراردادی که قرار بود مانند ماجرای استراماچونی و امثالهم گریبان ارزی کشور و مردم را بگیرد.

بی‌خاصیت‌تر از قرارداد ریالی، مصوبه سقف قرارداد بازیکنان است که بسیار درباره آن گفته و نوشته‌اند. بر اساس نوشته رسانه‌ها، در صورتی که تغییری در تصمیم سازمان لیگ به وجود نیاید، فوتبالیست‌های رده اول، حداکثر ۱۴ میلیارد قرارداد خواهند بست و به عبارتی این بیشترین رقمی است که یک بازیکن ایرانی در لیگ برتر می‌تواند دریافت کند. حضور در کمتر از ۱۰ بازی ملی باعث می‌شود تا حداکثر رقم دریافتی به ۱۲ میلیارد تومان کاهش پیدا کند.

با وجود چنین مصوباتی، رسانه‌ها از پیشنهاد ۹۵ میلیارد تومانی استقلال به علیرضا بیرانوند دروازه‌بان فصل گذشته پرسپولیس خبر می‌دهند که تایید یا تکذیب آن چندان تفاوتی ندارد و تعجبی زیادی را برنمی‌انگیزد چون بلافاصله بعد از تکذیب، خبر فسخ قرارداد بیرو با قرمزها منتشر می‌شود.

سوای بی‌قانونی محض در فوتبالی که کمک‌داورِ فینال جام حذفی با تیم قهرمان عکس یادگاری می‌گیرد، رانت‌خواری و رانت‌بازی چهره‌ای رسمی به خود می‌گیرد به خصوص زمانی که قرار می‌شود به خاطر حضور بازیکنان تیم ملی فوتبال در جام جهانی ۲۰۲۲ قطر به آن‌ها مجوز واردات خودرو داده شود.

در واکنش به انتقادهای فراوانی که در این زمینه عنوان شده، دروازه‌بان سوم تیم ملی در تلویزیون گفته است از اینکه ورزشکاران رشته‌های دیگر به حق‌شان نرسیده‌اند و پاداشی نگرفته‌اند خیلی ناراحتم ولی اگر واقع‌بینانه نگاه کنیم، گردش مالی فوتبال در تمام دنیا با هیچ رشته‌ای قابل مقایسه نیست.

این ملی‌پوش البته پاسخ مشخصی به به این پرسش نخواهد داشت که کجای ایران با بقیه نقاط جهان شباهت دارد که فوتبالش داشته باشد؟ کجای دنیا واردات خودروی خارجی با تعرفه گمرکی و در نهایت قیمت چند برابری وارد می‌شود و در کجا آزاد شدن واردات خودروی دست دوم راهی به سمت آرزوی چند میلیون نفر تلقی می‌شود. کجای دنیا پول بازیکنان و مربیان و … را شرکت‌های دولتی از جیب مردم می‌پردازند؟

فرجام کلام این که فوتبال ما مشتی نمونه خروار سیاست‌ورزی ما است یا شاید عصاره مملکت‌داری را در فوتبال چکانده‌اند که بی‌قانونی در آن قاعده می‌شود و رانت‌خواری را جایزه می‌دهند. به همه این شباهت‌ها ورود اوباش به عرصه و زد و خورد با تماشاگران را هم باید اضافه کرد به نفع یا علیه برخی مدیران صورت می‌گیرد و در نهایت ارتباط با نیروهای خودسر تکذیب می‌شود.