دشمنان خونی

رسانه، امروز بیش از هر زمان دیگری قدرت‌نمایی می‌کند؛ جریان پول و اقتصاد بیش از هر زمان دیگری به تبلیغات و رسانه وابسته شده، نظام‌ها و جریانات سیاسی در کشورها بخش بیشتری از توان خود را به پروپاگاندا اختصاص می‌دهند و فرهنگ و جامعه هم که با جریان‌های رسانه‌ای پیش می‌روند و خود را تطبیق می‌دهند.

حتی چرخ‌دنده‌های امنیت به طور مستقیم با رسانه درگیر شده تا جایی که به محض شروع انواع التهاب و ناآرامی، این شبکه‌های اجتماعی و رسانه‌های مجازی هستند که درگیر فیلترینگ و تشدید کنترل‌گری دولت‌ها می‌شوند؛ از ایران گرفته تا فرانسه

و اما در ساختارهای رسانه‌ای و ورای مدیریت‌ این ساختارها، این خبرنگارانند که در جایگاه کارگزار بی‌چون و چرا قرار گرفته‌اند؛ کارگزارانی که یکی از آنان ۲۵ سال پیش به همراه هشت نفر از کارکنان کنسولگری ایران در مزارشریف افغانستان هدف آتش طالبان قرار گرفت تا سالروز این فاجعه یعنی هفدهم مرداد در کشور ما روز خبرنگار نام بگیرد.

این اقدام طالبان که بسیاری آن را نسلی تغییریافته و متفاوت از قبل می‌بینند جدای از وحشی‌گری که در ذات عمل به چشم می‌آید، تصویرگر تقابلی نمادین میان این گروه افراطی با کشور ما بود.

از زاویه‌ای که اکنون کمتر به چشم سیاسیون می‌آید یا شاید نمی‌خواهند از این زاویه به ماجرا نگاه کنند، طالبان با سلاخی خبرنگاران و دیپلمات‌های ایرانی (مرداد ۱۳۷۷) کاری را کرد که اسرائیلی‌ها با هیات ربوده‌شده ایرانی در لبنان (تیرماه ۱۳۶۱).

تصویری از شهید محمود صارمی خبرنگار خبرگزاری ایرنا در افغانستان

به عبارتی دیگر، طالبان بیست و پنج سال پیش همزمان با سیطره بر افغانستان و خط و نشان کشیدن برای ایران، بر چهره دیپلماسی، رسانه، تشیع و … و همه آن‌چیزی که با ایران مرتبط بود پنجه کشید؛ همچنان که امروز اجازه عزاداری به شیعیان نمی‌دهد و دم از ممنوعیت زبان فارسی می‌زند.

بعد از تلاش برای زدودن مناسبتی ملی مانند نوروز از فرهنگ و زندگی مردم افغانستان، رژیم کابل تحت عنوان حفاظت از شیعیان برابر حملات تروریست‌های داعش، حلقه محدودیت و در واقع ممنوعیت‌هایش را پیرامون شیعیان و مراسم عزاداری محرم امسال تنگ‌تر کرد و وزارت اطلاعات و فرهنگ طالبان اخیرا اعلام داشته افغانستان به ادبیات فارسی نیاز ندارد و لازم نیست که ما زبان و ادبیات فارسی بیاموزیم.

چند ماه بعد از غائله حمله به مرزبانی ایران و شهادت دو مرزبان کشورمان و ادامه خودداری از دادن حق‌آبه ایران که در واقع بریدن آب از گلوی مردم شرق کشور است، طالبان جایی برای خصومت بیشتر باقی نگذاشته و حاکمان کابل تنها برای خوشامد تهران اشاراتی به برادری و احترام متقابل و دوستی دو ملت دارند.

درباره درگیری‌هایی که خردادماه امسال در نواحی مرزی زابل با ولایت نیمروز افغانستان روی داد، «بلومبرگ» مدعی شده هنگام درگیری مرزی با ایران، طالبان صد‌ها بمب گذار انتحاری را به مرز فرستاده و آماده‌ جنگ بود؛ ادعایی که با توجه به نگاه طالبان به شیعیان و فارسی‌زبانان و در مجموع ایرانیان حتی اگر نادرست باشد پیش‌فرضی واقعی و غیرقابل انکار دارد. این در حالی است که هنوز بسیاری به این «دشمن خونی» به چشم «جنبش اصیل منطقه» نگاه می‌کنند.