بازتولید پدیده‌ای که در چشم مردم زل می‌زند و دروغ می‌گوید

کتابی هست به نام «همه دروغ می‌گویند». در این کتاب «استیونز دیویدویتس» توضیح می‌دهد که افراد در برخی پرسش‌‌نامه‌ها و مکالمات دروغ می‌گویند و خودشان را بهتر از آنچه هستند نمایش می‌دهند یا بخشی از حقیقت را پنهان می‌کنند. دلیلش هم روشن است. افراد مایلند «خوب» به نظر برسند و لذا اگر دروغ‌شان برملا شود معمولا خجالت می‌کشند.

در این کتاب توضیح داده می‌شود که امروزه کلان داده‌ها و گاه تجربیات سرانجام دست همه‌ را رو می‌کنند و دروغ‌ها آشکار خواهند شد. اهمیت جمع‌آوری داده‌ها و پیدا کردن دروغ‌ها از این جهت است که می‌توان آینده را پیش‌بینی کرد و جلوی بسیاری از مشکلات را گرفت.

در روزهایی که گذشت شاهد بودیم که شهردار پایتخت ایران پس از گرفتن تاییدیه احراز صلاحیت از شورای نگهبان برای ریاست جمهوری، در چشم نزدیک به ۹۰ میلیون ایرانی نگاه کرد و اظهار داشت «تا آخر می‌مانم». بارها اعلام کرد که نامزد پوششی نیست و وقت و انرژی مردم را بی‌جهت به هدر نمی‌دهد. از دید منتقدانش، از تریبونی استفاده کرد که حق استفاده از آن را نداشت، چرا که اساسا خودش می‌دانست در ابعاد ریاست جمهوری نیست.

در روزهایی که گذشت بسیاری از خسارت حضور پوششی‌ها در انتخابات گفتند و نوشتند؛ از هزینه ۱۷۵ میلیون تومانی به ازای هر ثانیه از ۹ هزار ثانیه‌ای که صداوسیما به انصرافی‌ها فرصت تبلیغات داد تا هزاران میلیاردی که برای چاپ انواع بنر و پوستر و هزینه ستادی و حمل و نقل هواداران در سراسر کشور و …  خرج شده و معلوم نیست منبع آن کجاست.

مهم‌تر از این پرسش که این هزینه‌ها از جیب چه کسانی پرداخت شده هم البته وجود دارد؛ نخست اینکه اخلاق دینی و انسانی، دروغ‌گویی در چنین مقیاس کلانی را چگونه ارزیابی می‌کند؟ چطور ممکن است اشخاصی میلیاردها تومان بودجه مملکت را به باد بدهند تا بیایند و در صدا و سیمای ملی چشم در چشم یک ملت دروغ بگویند و تهمت بزنند؟ تا چه حد می‌توان به اندیشه‌ مورد حمایت چنین افرادی اعتماد کرد وقتی بنیان تبلیغات‌شان دروغ و فریب‌کاری است؟ آیا اساسا چنین رقابتی عادلانه و برابر است؟

رقابتی که یک جناح چند برابر زمان و امکانات بیشتری برای خودش قائل است، از انواع حیله‌ها و نیرنگ‌ها و دروغ‌ها و تهمت‌ها ابایی ندارد و حتی از دروغ‌گویی خود شرم نمی‌کند. چنین اندیشه‌ای چگونه می‌تواند قابل دفاع باشد؟ چگونه ممکن است بتوان سکان اداره‌ی کشور را به دست او سپرد؟ این افراد به کدام صراط مستقیم‌اند و دم از کدام دیانت می‌زنند که علی (علیه‌السلام) فرموده است: «ایمان، این است که راست‌گویى را هر چند به زیان تو باشد بر دروغ‌گویى، اگرچه به سود تو باشد، ترجیح دهى.»

آیا فرقی نمی‌کند که این جماعت حاکم سرنوشت و خاک و ناموس وطن شوند؟ این پرسشی است که امیدواریم مردم با بینش خود به آن پاسخ دهند.

* نوشتارهای ستون مداد مشکی صرفا دربردارنده نظرات نویسنده است و به واسطه تنوع آرا و دیدگاه‌ها انتشار می‌یابد