استعفا بهتر است یا عذرخواهی/کلاه خرس‌وسط در دست کیست؟

همزمان با استعفای دو مقام بلندپایه وزارت بهداشت که با سعید نمکی نتوانستند همراهی کنند، شهردار بندر عباس اعلام کرد حاضر است بابت تخریب پرحاشیه سرپناهی در این شهر عذرخواهی کند اما از شهرداری کنار نخواهد کشید.

نهایتِ برخورد با عوامل تخریب سرپناه چند کودک و زن معلول سرپرست‌ خانواری که در بندر عباس دست به خودسوزی زد، تعلیق برای بررسی‌های بیشتر بود و شهردار هم رسما اعلام کرد برای خدمت آمده و استعفایی در کار نیست.

هر چند شرح وظایف و مسوولیت و همینطور ماجراهای مربوط به وزارت بهداشت و شهرداری بندر عباس زمین تا آسمان تفاوت دارد اما یک موضوع مشترک در هم دو موجود است و آن استعفا کردن یا نکردن.

تا چند سال پیش و همزمان با عذرخواهی‌های مکرر و ژاپنی‌طور اعضای کابینه روحانی، رسانه‌ها از فرهنگ پسندیده استعفا و عذرخواهی می‌نوشتند اما امروز مشخصا اوضاع به شکلی دیگر است.

در روزگاری که مردم دسته‌دسته قربانی کرونا می‌شوند و تحریم و بیکاری و گرانی گلوی اکثریت خانوارهای ایرانی را فشار می‌دهد نه استعفا جواب می‌دهد نه عذرخواهی.

مساله اصلی کشور در حال حاضر مسوولیت است؛ پذیرش مسوولیت تخریب خانه‌ای که روان میلیون‌ها نفر را ویران می‌کند، مسوولیت روزهایی که یک مقام ارشد وزارت بهداشت در برابر سیاست‌هایی که می‌گوید غلط بوده سکوت کرده یا مسوولیت کنار کشیدن از موضعی که می‌تواند در برابر این سیاست‌ها اقدام موثر به عمل آورد.

حلقه مفقوده این روزهای حکومتداری مسوولیت است؛ یعنی دقیقا همان مفهومی که در اقتصاد و درمان و سیاست و … مثل توپی سرگردان میان نهادها و صاحب‌منصبان پاسکاری می‌شود تا در نهایت مشخص نشود در این دست‌رشته بی‌پایان، کلاه خرس وسط در دست کیست.