۱۴۰۰؛ سالی که اگر آغاز نکنیم…

بر چهره ی گل نسیم نوروز خوش است

بر طرف چمن روی دل افروز خوش است

از دی که گذشت هر چه بگویی خوش نیست

خوش باش و مگو ز دی که امروزخوش است

هر چند از دیرباز شاعران و حکمایی چون خیام نیشابوری این چنین بر گذر از گذشته و داشتن چشم امید به آینده سروده‌اند، اما گویی سیر وقایع جز حسرت و دل تنگی برای گذشته‌های دور و نومیدی از آینده پیش رو، برای مردمان ایران زمین ارمغانی نداشته است.

می توان دلایل بسیاری برای این رویه باطل برشمرد اما شاید یکی از مهم‌ترین آن ها تلاش برای دخل و تصرف (اگر از واژه تحریف استفاده نکنیم) در روایت تاریخ بوده است.

بسیاری از صاحبان مناصب غافل از اینکه گذر زمان بسیاری از حقایق را برملا خواهد کرد تلاش کرده‌اند تا برای حفظ سریر قدرت، تاریخ را به سود خود مکتوب و روایت کنند. اما هنگامی که باد زمان پرده‌ها را از روی حقایق کنار زده، مردمان اعتماد خود را به تمامیت ساختار از دست داده‌اند. مروری کوتاه بر ادبیات دو سده آخرین نشانگر سیر تحولات این چرخه معیوب است.

این زنجیره باید شکسته شود و هر ثانیه غفلت از آن، آسیب‌های بی شماری را در پی خواهد داشت.

مردمان ساکن در «مرزهای جغرافیایی مشخص» تنها زمانی «ملت» نامیده خواهند شد که در جهت «منافع مشترک» خود حرکت کنند.

در سال جدید حاکمان باید بکوشند که حقیقت عریان را بر ملت عیان کنند و ملت باید بکوشند در جهت منافع مشترک خود از تفسیر به رای حقیقت خودداری کنند. شاید این آغاز راه تحولی طولانی باشد که اگر شروع نکنیم ناچار باید در سنگلاخی دردناک سرازیر شویم.

سال نو مبارک

محمد موسی کاظمی