اندر احوالات «قورباغه‌پز» شدن

همیشه به دانش آموزانم مساله «قورباغه‌پز» کردن را آموزش می‌دهم؛ هم به درد زندگی‌شان می‌خورد و می‌توانند در موقع لزوم آدم‌ها را قورباغه پز کنند و هم حواسشان را جمع می‌کنند که قورباغه پز نشوند.‌

در این روش، ابتدا قورباغه را شسته و در یک ظرف بزرگ و خوشگل آب سرد قرار می‌دهید. سپس در حالی‌که نازش می‌کنید، سمفونی شماره پنج بتهون را برایش پخش کرده و به آرامی روی گاز گرم کنید. مشاهده می‌کنید که آب می‌شود ۳۰ درجه و قورباغه نمی‌پرد. می‌‌شود ۴۰ درجه و قورباغه به هیچ خالش نیست. می‌شود ۸۰ درجه و ۱۰۰ درجه و قورباغه بی سر و صدا قل قل می‌کند و می‌پزد. قورباغه شما آماده سرو است. لذت ببرید.

هر کسی قورباغه‌ای برای پختن دارد. خانواده‌ای که باید پخته شوند تا پوشش مدرن دختر نوجوان‌شان را بپذیرند. مادرشوهری که باید دلش کم‌کم با عروس جدید نرم شود و او را بپذیرد. مدیری که باید بپزیمش تا قبول کند یک سری پرونده‌ها وظیفه ما نیست و…

گاهی اما ملتی قورباغه‌پز می‌شود. اول آجیل شب عیدش حذف می‌شود، بعد هم یکی یکی انواع میوه و گوشت و مرغ و سایر نیازهای اساسی را از سفره‌اش حذف می‌کنند. ملت مذکور قورباغه پز می‌شود و آب هم از آب تکان نمی‌خورد.

فقط گاهی بعضی‌ها رد می‌شوند و می‌گویند: “به نظرتون هوا گرمتر نشده؟” که در این حالت بقیه جواب می‌دهند: “ای ناشکر، ای ملحد… از یمنی‌ها یاد بگیر لنگ می‌بندن… مزدور اجنبیِ خودباخته.”