از «اقتدار» چیزی شنیده‌ایم

در روزی که نخست وزیر کره‌جنوبی را برای مذاکره جهت رفع مسدودی دلارهای ایرانی به تهران کشاندیم، اسرائیلی‌ها برای سومین بار طی ۱۰ماه گذشتند ایران را زدند.

وقتی در سوریه و لبنان مکررا هدف حمله قرار گرفتیم و اتفاقی نیافتاد، اسرائیلی‌ها تیرماه پارسال نطنز را زدند، پنج ماه‌بعد برجسته‌ترین چهره هسته‌ای را در قلب کشور ترور کردند و حالا «نیویورک تایمز» مدعی است ضربه‌ای که برق تاسیسات نطنز را پرانده، ۹ماه کار ایرانی‌ها را عقب انداخته.

وقتی «بنیامین نتانیاهو» باد در غبغب انداخته می‌گوید ماموریت ما جلوگیری از هسته‌ای شدن ایران است، منظور فقط نطنز نیست بلکه پیغامی به نمایندگان آمریکا و اروپا در وین است که چندان عجله‌ای برای مذاکره نداشته باشید؛ البته خطای نتانیاهو اینجا است که جلوگیری از روی کارآمدن تندروها بر تندترشدن غنی‌سازی فعلا ارجحیت دارد.

از سوی دیگر در آستانه ورود نخست وزیر شریک سابق شرقی، ورود دوباره شرکت‌های ال جی و سامسونگ را ممنوع می‌کنیم. شاید بپرسید که همه این‌ها چه ربطی به هم دارد؟

مساله اینجا مساله اقتدار است به معنای اعمال قدرت جهت دسترسی به منافع با کمترین هزینه و همراه با پذیرش داخلی و حداقلی از جامعه جهانی که ما نداریم.

می‌خواهیم کره‌ای ها را با ممنوعیت فعالیت شرکت‌هایشان تنبیه کنیم در صورتی که در بازار یخچال، جارو برقی و سایر بی‌کیفیت‌های ایرانی به سرعت محصولات قاچاق ال جی و سامسونگ سرازیر خواهد شد و باز این ماییم که ضرر می‌کنیم.

با موازی‌کاری اطلاعاتی و ساخت گاندو و … خودزنی می‌کنیم و بعد می‌گوییم از اسرائیل انتقام می‌گیریم.

موشک‌هایمان هزاران کیلومتر می‌رود و کشتی توقیف می‌کنیم و … و این‌ها را فقط را اقتدار می‌دانیم صورتی که در دنیای امروز شاخص اقتدار چندوجهی شامل امیدواری و رضایت مردم است و قدرت اقتصاد در کنار چیزهای دیگر.

محمد موسی کاظمی