برای کسانی که نمی‌توانند مغز رئیس را متلاشی کنند

اگر از دست رئیس‌تان عصبانی باشید چه می‌کنید؟ رئیسی که به شما زور می‌گوید، حقوق‌تان را نمی‌دهد، به شما توهین می‌کند، توانمندی‌هایتان را نادیده می‌گیرد، از شما بیگاری می‌کشد، دزدی می‌کند، دروغ می‌گوید و اضافه‌کاری شما را به اقوامش می‌دهد.

نمی‌توانید شغل دیگری پیدا کنید و اگر با رئیس‌تان برخورد یا از او انتقاد کنید عواقب وخیمی در انتظارتان است.

با این خشم‌ فروخورده چه می‌کنید؟

اگر مکانیسم‌های دفاعی ناپخته‌ای داشته باشید، خشم‌تان را چند ساعتی فرو می‌بلعید. آن را در کیف‌تان ذخیره می‌کنید و به محض خروج از محل کار شروع به پراکندنش می‌کنید. به زمین و زمان فحش می‌دهید. پشت چراغ قرمز بی‌طاقت می‌شوید و با صدای بوق ممتد خشم‌تان را در گوش جهان فریاد می‌کشید.

با همسر یا فرزندتان خشونت می‌ورزید و به خاطر یک دستمال قیصریه را به آتش می‌کشید. شما کم‌کم به یک دائم الخشم خطرناک تبدیل می‌شوید؛ کسی که می‌تواند گوشی را دستش بگیرد و به آدم‌های ناشناس فحاشی کند. بکوشد حال ناخوش خویش را به جان دیگران هم تزریق کند. آن‌هم چه کسانی؟ آدم‌‌هایی که خشم گرفتن بر آنان تبعات جدی نداشته باشد؛ اخراجش نمی‌کنند. حقوقش را قطع نمی‌کنند و گاهی حتی نمی‌توانند جوابش را بدهند چون یا در شان خودشان نمی‌بینند و یا نمی‌خواهند وارد چنین بازی نفرت‌انگیز و بی‌حاصلی شوند.

همیشه ممکن است دچار مدیری ظالم یا ساختار خُردکننده‌ای شویم که ما را به شدت خشمگین کند‌؛ خشمی کهنه و لاعلاج که بار عاطفی سنگینی بر دوش ما می‌گذارد.

اگر فردی نا‌پخته (به لحاظ روانی) باشیم اولین مکانیسم دفاعی ما پروجکت کردن (فرافکنی) خشم‌‌مان بر دیگران است. کاری که به مرور و در حالی‌که قیافه‌ای حق به جانب گرفته‌ایم، شخصیت‌مان را به منجلاب می‌کشد.

اما فرد پخته به لحاظ روانی منشا خشم، کینه، نفرت و آزردگی‌اش را شناسایی می‌کند. به جای فرافکنی، درون‌‌نگری پیشه می‌کند. درون‌نگری یکی از اساسی‌ترین مهارت‌هایی ا‌ست که باید بیاموزیم. اینکه توجه کنیم منشا احساسات ما کجاست؟ آیا از برادر بزرگ خشمگینیم، یا از تماشای شادکامی و موفقیت دیگران رنج می‌بریم و یا حقارت‌های کهنه‌ی دیگری در ما جولان می‌دهند‌.

یافتن منشا عواطف به خودی خود تحول بزرگی درشخصیت ما تولید می‌کند؛ تحولی که باید در طول مسیر زندگی و رشد فردی‌مان به آن توجه کنیم. آن‌گاه می‌توانیم به جای آزردن دیگران و فرافکنیِ خشم‌‌ها و ناکامی‌ها بر اطرافیان؛ به جای همیشه طلبکار بودن و منتقد بودن، راه‌های سازنده‌تری برای بیان خود بیابیم. بنویسیم، نقاشی کنیم؛ گفتگو کنیم، بدویم، شعری یا آهنگی بسازیم، کتابی بخوانیم؛ اگر نمی‌توانیم و جراتش را نداریم که با اسلحه مغز رئیسمان را سوراخ کنیم، پس باید کار‌های بهتری به جز خراشیدن روح دیگران وجود داشته باشد.