چه گناهی بالاتر از اینکه به مارهای زندگی‌ات فرصت بدهی زخم‌های بیشتری به تو بزنند؟

هنگامی‌که افراد یک جامعه به بهانه‌های مختلف نسبت به‌هم بی‌اعتماد شوند، یا جایی که بتوان تفاوت‌های طبیعیِ بین اقشار، مشاغل، عقاید و اقوام را چنان عظیم جلوه داد که هیچ قرابت و محبتی را با هم احساس نکنند به حالت سلاح نهایی رسیده‌ایم.

اعضای جامعه درگیر افسردگی مدنی به زنی یا مردی شباهت دارند که در زندگی مشترک تحقیر می‌شود، کتک می‌خورد و و به کرات جفا می‌بیند و به او خیانت می‌شود اما نه زورش می‌رسد که همسرش را تغییر دهد

والدینی چنین بیمار فقط یک هدف دارند: فرزند من بهتر و باهوش‌تر از فرزند شماست. پس من برنده شده‌ام. آنها تحقیر کننده‌ی هر چیز معمولی هستند و نمی‌دانند فرزندانشان با احساس تنفر از «صرفا انسان بودن» بزرگ می‌شوند.

واقعا چه اتفاق دیگری باید بیافتد که طیفی متوجه شوند زورآزمایی مردم با مردم نتیجه‌ای جز تباهی جمعی در پی‌نخواهد داشت؟

آنهایی که زندگی کردن بلد نیستند، یا زندگی‌شان دزدیده شده، درباره زندگی زیاد می‌نویسند و نصیحت می‌کنند.

خرید مسکن، به معنای رونق تولید، ایجاد مشاغل مختلف، فروش محصولات کشاورزی، غذا، لباس، وسایل منزل، خدمات و حمل و نقل است و هزینه همه‌ی اینها را ایران دارد می‌پردازد. خلاصه‌اش این‌که ما کشورهای دیگر را با ثروت و هوش و تخصص خود آباد کرده‌ایم، و خودمان نشسته‌ایم و در خلوت دعا می‌کنیم و اشک می‌ریزیم.

مردان طی تاریخی بسیار طولانی در تمام جهان «مبنا»ی سیاست، قانون، تحقیق، اقتصاد و حتی هنر بوده‌اند. کلاویه‌های پیانو برای دستان یک مرد طراحی شده و از ۱۲ پیانیست مشهور فقط سه نفر زن بودند.

آدم زنده وکیل و وصی نمی‌خواهد. آدم زنده‌ی متفکر می‌داند چه نوع حکومتی می‌خواهد و اتحاد یعنی همین دانستن و  خرد جمعی

دو دسته سوگوار در این مملکت هست. آنها که خودشان را چنان کوچک و بی‌فایده می‌پندارند که جسارت تفکر و عمل را به کلی از دست داده‌اند و دسته دوم، که ژست روشنفکری‌شان چشم در می‌آورد.