سقوط متفاوت کابل

ورود فاتحانه طالبان به کابل بعد از ۲۵ سال در صدر اخبار رسانه های جهان قرار گرفت اما این بار شیوه تصرف کابل متفاوت بود؛ طالبان با همان لباس و تفنگ اما بدون خشونت کابل را در مدت کوتاهی تسخیر کردند.

اشرف غنی در دوراهی ماندن و رفتن، از کشور گریخت و در پیامی خطاب به مردم افغانستان گفت برای جلوگیری از کشتار وخونریزی مردم، کابل را ترک کرده است. «عبدالله عبدالله» از نامی‌ترین رجال سیاسی افغانستان که بارها بالاجبار در جایگاه بازنده انتخاباتِ انگشت‌شمار این کشور قرار گرفت ماند و از مردم کشورش خواست که آرامش خود را حفظ کنند.

در این شرایط، شورای موسوم به هماهنگی از سوی  عبدالله ، گلبدین حکمتیار و حامد کرزی تشکیل شده تا انتقال قدرت را صورت دهد؛ شورایی که مشخصا نزد طالبان جایی ندارد.

بسیاری، رخدادهای این روزهای افغانستان را به رغم اظهار تعجب آمریکایی‌ها از سقوط سریع شهرهای افغانستان، نتیجه ۱۱دور مذاکرات آمریکایی‌ها به رهبری زلمی خلیل زاد  با طالبان می‌دانند. در این فضا، نه سهم خواهی طالبان از قدرت بلکه تمامیت‌خواهی آنها برای تصرف همه افغانستان به وقوع پیوست.

طالبان در سال ۱۳۷۵ کابل پایتخت افغانستان را تصرف کردند. آنان به محض ورود، چهره‌هایی چون عبدالعلی مزاری رهبر حزب وحدت اسلامی و محمد نجیب‌الله احمدزی رئیس‌جمهوری پیشین افغانستان را کشتند و جنازه‌هایشان را در چهارراه آریانا در نزدیکی ارگ ریاست جمهوری افغانستان به انظار عموم درآوردند، اما این بار حاصل تلاشی بیست ساله برای آزادی و دموکراسی در افغانستان را قربانی کردند و در رسانه‌ها به نمایش گذاشتند.

رئیس‌جمهور آمریکا این روزها بارها از سیاست واشنگتن در افغانستان دفاع کرده اما یکی از سوالات مهم که مخاطب آن آمریکایی‌ها هستند این است که کشتار ده‌ها هزار غیرنظامی ، آواره شدن میلیون‌ها نفر از مردم افغانستان و کشته شدن هزاران نیروی نظامی ناتو عملا چه دستاوردی به همراه داشته است؟