کرونا که چیزی نیست؛ آسمان هم به زمین بیاید ما مراسم می‌گیریم!

ایران مامن : این روزها که در نتیجه بسیاری بی‌تدبیری‌ و بی احتیاطی‌ها بار دیگر ویروس کرونا در کشورمان جولان می دهد و هر روز صدها تَن را مبتلا و جان ده‌ها نفر را می ستاند، برگزاری مصرانه مراسم عروسی یا عزا از سوی برخی از مردم جای بسی تعجب دارد.

دیشب در میانه خواب و بیداری، صدای شلیک نورافشان که به تازگی به یکی از سوروسات های آزاردهنده مراسم عروسی تبدیل شده، خواب از چشمم ربود و ایده این نوشتار را به ذهنم القا کرد که چگونه می‌شود با وجود مخاطرات بسیار، هشدار پزشکان و  انذار مسوولان، باز هم تا این اندازه غیر مسوولانه و غیرمدنی رفتار کرد و نه تنها خود، که جان بسیاری از نزدیکان را در معرض چنین تهدیدی قرار داد؟

شاید هیچ ملتی به اندازه ما ایرانی‌ها در سال‌های اخیر تا این حد خود را محصور و دربند آیین‌ها و مراسم رسمی به مناسبت‌های مختلف (چه شادی و چه اندوه) نکرده باشد؛ مراسمی که فلسفه وجودی آن زیر تاثیر فرم‌گرایی اغراق‌گونه‌اش رنگ باخته و بیشتر به تکلیفی سنگین می‌ماند که  بر دوش فرد، خانواده، جامعه، فرهنگ، اخلاق و حتی اقتصاد سنگینی می کند.

به گزارش ایران مامن ، چند روز پیش بود که «ایرج حریرپی» معاون وزیر بهداشت از بازداشت دامادی در تهران به منظور جلوگیری از برگزاری «عروسی سیندرلایی» با هزینه تقریبی یک میلیارد تومان در لواسان خبر داد. علت این بازداشت، اما به هزینه و سبک برگزاری عروسی ارتباطی نداشت و صرفا به دلیل جلوگیری ازازدحام جمعیتی بود که تنها ۶۵ تن از آنان کارگران ایفا کننده نقش‌های مربوط به سیندرلا برای عروس و داماد بودند.

اصرار مردم به برگزاری مراسم عمومی در برخی استان‌ها و شهرهای پرخطر تا جایی پیش رفته که مقام‌های قضایی استانی به صورت رسمی اعلام کرده اند علیه برگزارکنندگان مراسم عروسی و عزا، اعلام جرم خواهد کرد. رویکرد قهری، اینک اصلی‌ترین راه بازداشتن برخی از مردم از مراسمی است که گویا یادشان رفته برای چه هدف و چه فلسفه‌ای قصد برگزاری آن را دارند.

اگرچه نمی توان انگیزه همه افراد از اصرار به برگزاری مراسم جمعی در چنین شرایطی را یکسان انگاشت و طیف گسترده ای از دلایل، از خودخواهی فردی تا محذوریت و فشار نانوشته جامعه می تواند در آن دخیل باشد، ولی در مورد همه این افراد یک چیز مشترک است و آن اینکه چنین افرادی سلامت و آرامش خود و نزدیکانشان به عنوان «ارزش های اولیه و حیاتی» را فدای برگزاری مراسم به عنوان «ارزشی ثانویه» می کنند.

به عبارتی در جامعه به هم ریخته امروزی ما، ارزش ها چنان وارونه و آشفته شده‌اند که مردم دیگر قادر به تشخیص اولویت های خود هم نیستند.

مردم جامعه ما امروز بیش از همیشه نیازمند بازاندیشی در مورد فلسفه و دلیل زندگی، بازنگری در سبک و سیاق زیستن و بازیابی هویت اصیل خود به عنوان انسانی فی‌ذات ارزشمند هستند.

باید یادمان بیاید که سلامتی بزرگترین ودیعه خداوند به هر انسانی است و هدف ما از زندگی نه کسب رضایت دیگران، فخرفروشی یا بنده سنت ها شدن، بلکه حفظ سلامت جسم و روح خودمان و بالتبع جامعه است.

اعظم حمیدپور تحلیلگر سیاسی