زنانگی و تنانگی؛ وقتی کلمات بیش‌ از گلوله‌ها آدم می‌کشد

چندی پیش برند مشهور «ویکتوریا سکرت» با فرشتگانش خداحافظی کرد؛ مدل‌هایی با اندام باربی که سبب شهرتش شده بودند و البته اندامشان کمتر شباهتی به اندام واقعی زنان جامعه داشت.

زنان عادی جامعه متفاوتند. برخی کوتاه‌ترند، برخی چاق‌ترند و همگی اندام ساعت شنی ندارند. بچه به دنیا می‌آورند، پوست‌شان کشیده می‌شود، استریا دارند، شکمشان تخت نیست، چاقی موضعی دارند، حتی ممکن است دچار بیماری و نقص عضو شوند اما همچنان ارزشمندند.

هر کدام از این زنان پیر یا جوان، چاق یا لاغر در حال اداره‌ی یک خانواده، اداره، شرکت، مدرسه، رستوران یا حتی شهر هستند و بدون کار و خرد و عشق و عاطفه‌ی آن‌ها جامعه از هم متلاشی می‌شود.

به کارگیری سوپرمدل‌ها، تصور مردان را هم از زنی که بتوان او را دوست داشت تغییر داده است. این مساله تا جایی پیش رفته که بسیاری از زنان زیرِ عمل‌های جراحی زیبایی جان‌ خود را از دست داده‌اند یا تحت فشار رژیم‌های سختِ لاغری، افسرده و بیمار شده‌اند.

واقعیت این است که پشت همه‌ی اینها یک صنعت عظیم مد وجود دارد که از القای ناکافی بودن به آدم‌ها پول درمی‌آورد. تصادفی نیست که در اکثر فیلم‌ها فرد چاق را ساده لوح و کم‌هوش معرفی می‌کنند. اما ویکتوریا سکرت ناچار شد رویه خود را تغییر دهد. فرشتگان پنجاه کیلویی‌اش را اخراج کرد و با افرادی قرارداد بست که به خاطر دستاوردهایشان ارزشمندند؛ زنانی شبیه «مگان راپینو» بازیکن فوتبال و فعال برابری زنان، «پالوما السسر» مدل دو رگه سایز بزرگ و «پریانکا چوپرا جوناس» بازیگر هندی که سرمایه‌گذار حوزۀ تکنولوژی است و…

باورهای غلط و ساده‌لوحانه در مورد چاقی وجود دارد که سوی نیزه‌شان اغلب زنان را نشانه می‌رود؛ اینکه فرد چاق پر‌خور است و به سبک زندگی‌اش اهمیت نداده است. اما حقیقت است که انسان طی هزاران سال تکامل، به ژنی دست یافت که بتواند با غذای کمتر، مدت زمان بیشتر‌ی دوام بیاورد. همان‌طور که ما نمی‌توانیم بلندتر شویم یا رنگ چشم و پوست‌مان را تغییر دهیم، ژن چاقی را هم نمی‌شود تغییر داد. اگر فردی با خوردن یک دیس برنج چاق می‌شود، افراد دارای این ژن با خوردن ۶ قاشق برنج چاق می‌شوند. پس باور کنید خیلی از چاق‌ها خوددارتر، باهوش‌تر و دقیق‌تر‌اند. ادیسون، انیشتن، چرچیل و پاواروتی (سلطان اپرا) همگی چاق بودند. آیا آنها افراد کودن و بی‌اراده‌ای بودند؟

از سوی دیگر می‌بینیم زنی که با هنرمند مورد علاقه‌اش عکس گرفته با سیل توهین‌های بی‌رحمانه مردمی مواجه می‌شود که گمان می‌کنند خیلی بامزه‌اند. این حجم از خشونت علیه اندام یک زن واقعا ترسناک است. نمی‌دانم چه بر سر فرهنگ ما آمده که تا این حد خشن، بی‌رحم، بی‌وجدان شده‌ایم. مدام در جستجوی یک سیبل برای پراکندن زهر‌های درونی‌مان به آن هستیم. شفقت و انسانیت‌مان را در فضای مجازی بیش از هر کجای دیگر گم می‌کنیم. غافل از اینکه حالا فضای مجازی بخش مهمی از احساسات و زندگی افراد را شکل می‌دهد. مراقب باشیم؛ امروز کلمات بیش‌تر از گلوله‌ها آدم می‌کُشند‌.

✍️ دکتر کوثر شیخ نجدی