فضای سیاسی کشور عرصه تقابل هجویات و هزلیات

سفر «سیدابراهیم رئیسی» به کشور چین، حواشی و دنباله‌های زیادی با خود همراه داشت. این رویداد از جمله سفرهای مهم رئیس دولت سیزدهم به شمار می‌آید که با توجه به برنامه بلندمدت راهبردی ایران و چین بسیار حائز اهمیت است.

نکته جالب توجه، اصطکاک و تقابل‌های سیاسی در حوزه دیپلماسی است که همزمان با این سفر به اوج خود رسید.

در یک تعریف بسیار ساده و مهم، برقراری روابط دیپلماتیک ایران با هر کشوری باید بر مبنای منفعت جمعی و همچنین بر اساس فاکتورهای واقعی برای فعالیت در حوزه‌های سیاسی، تجاری، فناوری، فرهنگی و … باشد. مابقی موارد که یک نوع تقابل سیاسی و جنگ زرگری را در داخل کشورمان رقم می‌زند، بسیار بیهوده است. هر چند که بیهودگی سیاسی در کشورمان با توجه به اصطکاک جناحی-سیاسی بسیار است و مردم با فوران هزلیات سیاسی از سوی جناح‌های مختلف روبرویند.

کشورمان نه تنها به سمت فرعیات در حوزه سیاسی حرکت کرده و منابع اساسی در این پژواک‌های متداوم گم شده بلکه در یک قدم جلوتر هزلیات و هجویات سیاسی در کشورمان متداول شده است و جالب اینجا است که افرادی که در فضای سیاسی-رسانه‌ای و به‌ویژه در شبکه‌های اجتماعی تراوش‌های ذهنی خود را به عنوان نخبه سیاسی اجتماعی به جامعه منتقل می‌کنند، عموما هجوپردازند و این موضوع بیشتر از گذشته وارد فضای افکار عمومی و فرهنگ سیاسی کشورمان شده است.

تنها نگاهی به ماجرای سفر هیات دولت به چین و حواشی و پیرامون آن و تجزیه و تحلیل گفتار و رفتار سیاسی کنشگران و فعالان سیاسی رسانه‌ای نشان می‌دهد که بیشتر از همه چیز آنچه در این موضوع در فضای افکارعمومی انتشار یافته است هجویات سیاسی بوده است.

این درحالی است که تقابلات سیاسی تا حدی کفایت می‌کند که بتواند مسائل کشور را در جریان اصلی امور و منفعت عامه قرار دهند نه اینکه همه چیز را به یک مثنوی هفتاد من هجونامه تبدیل کند که در آن امور اساسی کشور فراموش شود.

✍? امیر حمزه نژاد روزنامه‌نگار