در دور قبلی مذاکرات هسته‌ای که دوره دولت سیزدهم و پیش از جنگ اوکراین آغاز شد، اروپایی‌ها پیشگام و به نوعی میانجی گفت‌وگوهای غیرمستقیم میان تهران و واشنگتن بودند اما اکنون بعضا مواضعی تندتر از آمریکایی‌ها در قبال برنامه هسته‌ای جمهوری اسلامی ایران دارند.

تمایل به بازگشایی مذاکرات با ایران از سوی طرف غربی هم به چشم می‌آید.

اگر روزی امارات پرونده این جزایر را به شورای امنیت ارجاع دهد، این شورا می‌تواند آن را به دیوان بین المللی دادگستری ارجاع دهد؛ موضوعی که با وتوی چین و روسیه نیز به نظر نمی‌رسد مواجه باشد.

اتهام علیه ایران مبنی بر مداخله سایبری در روندهای انتخاباتی آمریکا، در حالی است که چینی‌ها و روس‌ها به اذعان رسانه‌های غربی پیش‌قراولان چنین اقداماتی بوده‌اند.

تحولی که در این دوره المپیک مورد توجه قرار گرفت درخشش نسل تازه ورزشکاران ایرانی بود.

اساسا با جکسونیست‌هایی مثل ترامپ -البته با تسامح- در برخی از موضوعات راحت‌تر می‌توان مذاکره کرد. دلیلش هم آن است که آنها دوست دارند به طور بی‌واسطه وارد مذاکره شده و بیخود و بی‌جهت به بقیه (در اینجا اروپا، روسیه و چین) حق دلالی ندهند.

در این فضا و برای مرحله دوم انتخابات ۱۴۰۳ بسیاری می‌پرسند چه تفاوتی میان پزشکیان و جلیلی وجود دارد و امروز اساسا چه تغییری نسبت فضای قبلی وجود دارد تا دوباره به صندوق رای مراجعه کنیم.

با این اوضاع به نظر می‌رسد باید منتظر مناظرات آینده بود تا با موضوعات فرهنگی-اجتماعی و سیاسی-بین‌المللی شاید بتواند تنور انتخابات را گرم‌تر کند

در حالی که پس از حمله انتقامی اواخر فروردین ماه ایران به اراضی اشغالی با ده‌ها موشک و پهپاد، به نظر می‌رسید توازن نظامی-امنیتی تازه در منطقه تنظیم و از دید برخی ناظران منجر به افزایش پرستیژ تهران شده، اکنون فقدان رئیس جمهور و نیز رئیس دستگاه دیپلماسی تا حدودی تلطیف فضای نگرش به مسائل ایران را در جهان به دنبال داشته است.

بخش زیادی از فضای تنش میان ایران و اعراب در تمام سال های بعد از انقلاب بیشتر از آنکه ریشه­ های «درون­زا» داشته باشد، «برون­زا» بوده است. درست است که بالاخره ایرانیان با اعراب تضادهای تاریخی داشته ­اند و یا به جهت مذهبی وجود تفاوت ها غیرقابل کتمان است اما این تضادها در همه قرن های اخیر وجود داشته منتها تا به این حد عامل تنش نبوده است