سالی که نکوست…

اولین سال سده، هم سالی معمولی بود و هم متفاوت؛ معمولی از این جهت که برای حیات فردی و جمعی ما همچون خیلی از سال‌ها معجزه‌ای رخ نداد و متفاوت به این خاطر که سخت بود و پرتلاطم.

در این چند دهه اخیر کمتر سالی مثل ۱۴۰۱ پربلوا بود؛ چه کینه‌هایی که سرنگشود، چه زد و خوردهای عجیبی که از بام‌ها تا خیابان‌ها به چشم ندیدیم و چه جان‌هایی که به سر نرسید.

جان بسیاری هم به خاطر سختی‌های معاش به لب رسید و هنوز می‌رسد.

روزهایی هم که می‌آید بوی خوشی از اوضاع و احوالش نمی‌شنویم و نگرانیم که چه خواهد شد.

برای خیلی‌ها البته به جز اقلیتی که خوشی خود را در ناخوشی خلق می‌بینند، غم‌ها آشکارا و بی‌حرف و حدیث، پررنگ‌تر از شادی‌های گذرا بود و باید به ذهن‌هایمان فشار آوریم تا به تعداد انگشتان دست، لحظات دلخوشی این سال را به یادآوریم.

با این حال زندگی کردیم و زندگی خواهیم کرد مخصوصا برای خود و عزیزانمان و چیزی که نباید فراموش کنیم این‌ که چاره‌ای نداریم جز این که امیدوار باشیم.

زندگیِ این یک سال گذشته تنها چشم‌برهم‌زدنی بود از زیست انسان در جهان و جهان هم برای ما که بالا و پایین آن را دیده‌ایم هرگز از حرکت باز نخواهد ایستاد.

این یعنی هم غم و تلاطم خواهیم دید هم آرامش و شادی خواهیم چشید و قاعده ۱۴۰۲ و سال‌های بعد هم جز این نخواهد بود.

خیلی‌ از ما مردم، حتی تصور وقایع ۱۴۰۱ را آنگونه که به تمامی رخ داد، نمی‌توانست در ذهن بپروراند. در میانه این اوضاع، هیجان‌انگیزترین امیدواری انتظار برای صفحاتی که است که در کتاب زندگی ما مانده و هنوز نخوانده‌ایم.