تهدیدانگاری آموزش زبان مادری به خصوص در نواحی مرزی در صورتی است که بسیاری از پژوهش‌ها آشکارا بر این رویکرد خط بطلان کشیده‌اند

صرف نظر از سرنوشت‌ سیمرغ‌ها و حواشی این دوره، باز هم مساله ارگانی شدن بخش مهمی از سینمای ایران موضوع بحث و نظرهای مختلف بود.

فرهنگی که شرافت خانواده‌اش در گرو بدن زنان است؛ لاجرم از زن برده و مقتول می‌سازد و از مرد قاتل و وحشی و متجاوز

حالا پدربزرگ دیگر همان پدری نیست که اگر می‌فهمید دخترانش سودای ساز دارند خون به پا می‌کرد. ما عوض شده‌ایم. ما دختران سال‌های زندگی حرام! بازی را عوض کرده‌ایم؛ ما که روزی عصیانگرهایی لرزان بودیم.

در حالی که قشر نویسنده برای خلق یک اثر هنری سالها استخوان خرد می‌کند؛ یک مغز فندقی مجازی پیدا می‌شود تا داستان مضحک متعفن بی‌ارزشی را در چند دقیقه به خورد هزاران نفر بدهد و پولش را به جیب بزند. چرا نزند؟ پوپولیسم در تار و پودمان رخنه کرده است.

دکتر جعفریان فضای رسانه‌ای، مطبوعاتی و شبکه‌های اجتماعی را خوب می‌شناسد و به عنوان یک چهره فرهنگی در این عرصه حضوری فعال دارد.

فرجام این وضعیت را نیز باید در اظهارات پزشکیان جست‌وجو کرد که تا اوضاع به این شکل باشد علت عملا کاری از پیش نخواهیم برد.

چرا باید کودکانی در مدرسه دچار انواع آسیب‌های جسمی و روحی بشوند؟ آیا ساختارهای استخدام معلم نباید در کنار گزینش‌های مذهبی به دانش روانشناسی و سلامت روان معلم اهمیت بدهد؟

فرصت بزرگی نصیب سازندگان مست‌عشق شده بود تا از طریق ابزارهای سینمایی، سراغ دو تن از چهره‌های مهم تاریخ و عرفان یعنی مولانا و شمس بروند

چین آرام آرام و نامحسوس در حال نابود کردن فرهنگ و سنت‌های ایران و جایگزین کردن فرهنگ خود است و با همکاری رسانه‌ها و ناآگاهی مردم،  فرهنگ خود را در نام سال هم غالب می‌کند