بیا ترورم کن!

«توهم توطئه» اصطلاحی است که درباره ادعاهای دسیسه‌گری آن هم ادعاهای بی‌سند و مدرک عنوان می‌شود.

می‌گویند این اصطلاح ساخته‌وپرداخته «سیا»‌ است که طی یک نوآوری و پس از ترور «جان اف. کندی» وقتی برخی انگشت اتهام را به سمت این سازمان نشانه گرفتند با اختراع چنین اصطلاحی، خواست منتقدانش را خصوصا از لحاظ روانی بی‌اعتبار سازد.

این اصطلاح اما برخی مواقع پربیراه نیست. این روزها «محمود احمدی‌نژاد»‌ که فعالیت‌ سیاسی‌اش افزایش یافته و از کتابفروشی‌های انقلاب تا مناطق زلزله زده سی‌سخت برای حضور مداوم در انظار عمومی فعالیت می‌کند ادعای سوقصد به جانش را مطرح می‌کند.

به گزارش ایران مامن، ناظران سیاسی این ادعا را راهی برای جلب توجه بیشتر آن‌هم در آستانه انتخابات۱۴۰۰ می‌دانند، چه اینکه وی مسئولیت و سمتی ندارد که از جانب گروه یا جناحی تهدید شود.

پس از درگذشت مرحوم هاشمی رفسنجانی نیز شائبه مرگ مشکوک از سوی فرزندانش مطرح شد.

آنچه در خصوص این ادعاها قابل تامل است بازی با افکارعمومی جهت تحریک احساس توطئه است.

با این خود خاص‌بینی و خودمحورپنداریِ کسانی که چنین ادعاهایی را مطرح می‌کنند، می‌توان به نوعی به شخصیت و تمایلات‌ سیاسی آنان پی برد.

این شائبه‌های سیاسی جایی قوی و جایی مضحک به نظر می‌رسد. وقتی ماجرای ترور بیولوژیک درباره «یاسر عرفات» و « هوگو چاوز» مطرح شد شاخک‌ خیلی از روزنامه‌نگاران تحقیقی برای یافتن واقعیت ماجرا تیز شد اما دست‌کم در فضای سیاسی ایران آنقدر عملیات روانی مختلف با تاکتیک‌های دروغین به اجرا گذاشته می‌شود که مطرح کردن چنین شبهه‌هایی نه تنها جدی گرفته نمی‌شود بلکه بیشتر مضحک می‌نماید.