آنچه این روزها در گفت‌وشنودهای عمومی و رسانه‌های اجتماعی مورد توجه قرار گرفته و بازتکرار می‌شود این است که سال‌ها هزینه‌کرد در سوریه از سوی جمهوری اسلامی ایران با استدلال سرمایه‌گذاری امنیتی و دیپلماتیک و حفظ عمق استراتژیک که البته با مخالفت طیف قابل توجهی از شهروندان همراه بوده، امروز از دید بسیاری به هدر رفته است.

اسرائیلی‌ها با اینکه از سقوط رژیم متحد سابق ایران اظهار خشنودی می‌کنند اما حدود یک دهه پیش و پس از شروع ناآرامی‌های سوریه گفته بودند یک اهریمن آشنا (اسد) را به فرشته‌ای ناشناس (معارضان سوری) ترجیح می‌دهند.

در شرایطی که جنگ علاوه بر میدان در حوزه‌های دیپلماتیک و رسانه‌ای نیز بشدت داغ است، احتمال می‌رود درگیری‌های سوریه طولانی شوند و طی روزهای بعد بتوانیم از روی مواضع بازیگران منطقه‌ای و فرامنطقه‌ای و آشکار شدن مطالباتشان، تصویر بهتری از آینده این منازعات و وزن بازیگران آن به دست آوریم.

تمایل به بازگشایی مذاکرات با ایران از سوی طرف غربی هم به چشم می‌آید.

با توجه به شرایط سیاسی آمریکا و چیدمان تیم سیاست خارجی که احتمالا در دوره ترامپ زمام امور را به دست خواهند گرفت، مذاکرات پنهان احتمالی به تنهایی راه به جایی نخواهد برد و علاوه بر لابی‌های یهودی، مخالفان سرسختی در کنگره و دولت خواهد داشت.

هر چند سخنگوی دولت چهاردهم در روز پیروزی ترامپ اعلام داشت نتیجه انتخابات آمریکا ارتباط مستقیمی با ما ندارد اما مشخصا دیگر اوضاع برای ایران مانند قبل نخواهد بود

هر چند به صورت سنتی و طی سال‌های اخیر رای اغلب مسلمانان به سبد دموکرات‌ها ریخته شده اما وعده‌های ترامپ برای پایان جنگ در خاورمیانه و بی‌عملی دولت «جو بایدن» نسبت به جنایات اسرائیل در غزه و لبنان، باعث ریزش این آرا شده است.

در ابتدا، تأسیسات هسته‌ای و تاسیسات انرژی به عنوان اهداف احتمالی برای پاسخ اسرائیل به حمله اول اکتبر ایران اعلام می‌شدند

از دید برخی ناظران، سیستم اطلاعاتی ترکیه و شخص اردوغان با اطلاع از برخی تحرکات گولنیستها رویداد کودتای سال ۲۰۱۶ را مدیریت کردند

تا اقدامات امارات و حامیانش در حد تهدید سیاسی و یا اقدامات حقوقی است، هرگز سخن از اقدامات نظامی از زبان مقامات ایران جاری نشود