ممکن است برای ما اتفاق بیافتد؛ اکثرا «خبری از گل و بستنی چوبی نیست»

اوایل تابستان بود که روزنامه‌نگاری در یک رشته توئیت ماجرایی از یک آتش‌سوزی در جاده شوشتر- دزفول (استان خوزستان) را اینچنین روایت کرد: مرد خانواده با حسرت جانسوز گریه می‌کرد و فریاد می‌کشید ماشینم ماشینم.

در ادامه ماجرا، یک خودروی BMW که از آن جاده عبور می‌کرد با مشاهده خودروی آتش گرفته متوقف می‌شود. …با دیدن بی‌تابی شدید راننده پراید به او می‌گوید ناراحت نباش و گریه نکن خدا را شکر کن که خودت و خانواده‌ات سالم هستید، ارزش ماشینت چقدر بود؟ …دسته چک را درمی‌آورد و مبلغ ۵۰ میلیون تومان می‌نویسد و می‌رود. …مالک BMW اجازه نداد تصویری از وی منتشر شود.

این ماجرا در سطح وسیع انتشار یافت و برای این خبری پربازدید شد که نادر بود مثل سوزن در انبار کاه. اما واقعیت این است که اکثرا در مواقع این‌چنینی ماجرا جور دیگری رقم می‌خورد. چند شب پیش (اواسط شهریور) یک نیسان داتسون مدل ۲۹ سال پیش (۱۹۹۲) در جاده خشت- کنارتخته (استان فارس) آتش می‌گیرد.

مالک خودرو خود را یک کارگر ساده معرفی می‌کند که تنها دارایی و دلبسته‌اش را از دست داده است. او می‌گوید ساعت ۲ و ربع به آتش‌نشانی و هر جای دیگری که می‌توانسته زنگ زده اما یک ساعت و ربع بعد، آتش‌نشانی منطقه برای صورت‌جلسه آتش‌سوزی سر رسیده است.

نکته جالب توجه این است که راوی ماجرا بعد از آنکه امید نجات خودرو‌اش را از دست می‌دهد تنها مستمسک را فیلم‌برداری از صحنه برای پخش در شبکه‌های اجتماعی می‌یابد یعنی جایی که می‌شود به هر چیزی اعتراض و عقده‌گشایی کرد؛ از ناکارآمدی دستگاه‌های مسئول، بی‌توجهی حاکمان به مردم، ضعف حمایت‌های اجتماعی و بیمه، اپیدمی بی‌تفاوتی مدنی، گریز اکثر مردم از دردسر، زوال هوش هیجانی شهروندان و …