«سازمان نظام بهداشتی»؛ نهادی که جای آن بشدت خالی است!

فرارسیدن روز پرستار در نوزدهم آذرماه امسال سبب شد تا مطالبات پرستاران مورد توجهی ویژه قرار گیرد و همزمان، مصائب و مشکلات این صنف در رسانه‌ها بازتابی گسترده یابد.

همزمان، آمار و ارقام مختلفی در ارتباط با پرستاران در ایران انتشار یافت؛ از سرانه پایین پرستار که بر اساس آمار worldatlas.com 2.6 نفر به ازای هر ۱۰۰۰ نفر است و کشورمان را در جایگاه  نازل ۱۰۶ جهانی قرار داده تا اظهارات دبیرکل خانه پرستار که گفته صد هزار پرستار بیکارند و نیز آمار مهاجرت پرستاران از ایران و …

بر اساس اعلام وزارت بهداشت، تنها در سال ۹۹، ۱۲۵۰ پرستار معادل دانش‌آموختگان ۳۰ دانشکده پرستاری تقاضای مهاجرت از کشور داشته‌اند؛ اما این همه ماجرای سیستم بهداشت و درمان ما نیست؛

«ضرورت ایجاد سازمان نظام بهداشتی در کشور» عنوان نوشتاری است که «محمدرضا سقائیان فرد»* در اختیار ایران مامن قرار و مشروح آن را در ادامه می‌خوانیم؛

خدا را شاکریم که بالاخره صدای مدافعان سلامت را ریاست محترم جمهور در سالروز ولادت حضرت زینب کبری (س) شنیدند و طی یک اقدام انقلابی در مراسمی که به مناسبت روز پرستار در استان لرستان برپا شده بود، فرمان به اجرایی ساختن مطالبات آنان صادر فرمودند.

نکته ابهام برانگیز و مشکل‌سازی که جامعه سلامت اعم از درمان و بهداشت را چند شقه کرده و موضع‌گیری وزیر محترم بهداشت بر ایجاد این  شکاف دامن زده است و موجی از نگرانی و اضطراب توأم با ناراحتی شدید را در بین تمامی مدافعان سلامت به راه انداخته، این است که تحقق مطالبات را صرفا جهت پرستاران اختصاص داده اند.

سایر کادر درمان و کادر بهداشت که دوشادوش همدیگر در راه مبارزه با کرونا جانانه  در عرصه پیشگیری، مراقبت و بیماریابی، نظارت و بازرسی، درمان و نهایتا واکسیناسیون طی این مدت ایثارگری کرده‌اند  از محور توجه حذف و مطالبات آنان به فراموشی سپرده شده است؛ مطالباتی همچون تبدیل وضعیت پرسنل غیررسمی و نیز برقراری فوق العاده خاص با ضریب ۳ با عنایت بند۱۵و۱۶ ماده ۵۴آئین نامه اداری استخدامی اعضای غیر هیأت علمی .

مسلم این تبعیض ناروا و بی عدالتی، مورد قبول و تایید همکاران پرستار و هیچ وجدان آگاه دیگری نیز نخواهد بود چرا که آنچه دیگران شنیده اند، آنان در کنار همکاران خود طی این مدت تجربه کرده اند.

امید آنکه این سوء تفاهم ایجاد شده هر چه سریعتر برطرف شده و آرامش را به جامعه مدافعان سلامت برگرداند.

اما آنچه از این تجربه می توان آموخت و بر ضرورت عملیاتی ساختن آن اهتمام جدی ورزید اینکه جامعه عظیم بهداشتی کشور برخلاف جامعه پزشکی و پرستاری فاقد یک مدافع و مطالبه‌گر تشکیلاتی است و سازمان هایی همچون نظام پرستاری و نظام پزشکی، صرفا مطالبه گر صنفی اعضای خود هستند که البته امری پسندیده و ضروری است.

سازمان نظام پرستاری  در بیان مطالبات خود نگاه صرفا صنفی پرستاران را مد نظر قرار داده است و نه مدافعان سلامت را و بالتبع جواب مثبت بر تحقق آن دریافت کرده است اما مطالبات جامعه بهداشتی کشور را که بار ۸۵% مبارزه با کرونا در عرصه پیشگیری، مراقبت و بیماریابی، نظارت و بازرسی و اینک واکسیناسیون به دوش کشیده و همچنان می‌کشد، چه کسی یا سازمانی پیگیر خواهد شد؟  جز تلاش‌های انفرادی دلسوزان این عرصه به طرق مختلف تا شاید این ندای دادخواهی روزی به مسئولان امر رسانده شود.

از مظلومیت این جامعه همین بس که فرصت دیدار حضوری با مقامات ارشد نظام نیز تحت این عنوان برایشان مهیا نمی‌شود بمانند از اینکه یاد و نامشان نیز قریب به اتفاق در میان بزرگان به جرگه فراموشی سپرده شده و کمتر مورد بیان و توجه قرار می‌گیرد.

کلام آخر اینکه باید تمامی اعضای جامعه بهداشتی کشور آستین همت بالا بزنند و با توکل بر خدا در جهت تشکیل سازمان غیردولتی با نام «سازمان نظام بهداشتی» قدم برداشته و با ایجاد این ساختار به صورت قانونی سخنگو و مدافع حقوق این قشر زحمت کش در وزارت بهداشت و در دولت باشند. اینجانب آمادگی خود را برای همکاری با سایر دلسوزان این عرصه از همینجا اعلام می دارم.

*عضو کوچکی از جامعه بهداشتی کشور